A)
Τα Ευρωπαϊκά κράτη
Η Ισορροπία δυνάμεων που δημιουργήθηκε (ή έστω αναδημιουργήθηκε) μετά τους Ναπολεόντιους πολέμους το 1815, έδωσε άλλη βαρύτητα στην παγκόσμια επιρροή της Ευρώπης.Πλέον τα Ευρωπαϊκά κράτη δεν θα πολεμούσαν μεταξύ τους και θα είχαν κάθε δικαίωμα να επεκταθούν εκτός Ευρώπης, όπως είχαν κάνει ήδη άλλωστε.
Βασιζόμενοι στην Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και τον Ρομαντισμό, η Ευρώπη ανέπτυξε έναν πολιτισμό που ξεπερνούσε με τεράστια διαφορά όλους τους παράλληλους.Επιπροσθέτως, λόγω της συγγένειας, των παρόμοιων εθίμων, της ίδιας θρησκείας (αν και με διαφορετικά δόγματα) και της παράλληλης εξελίξεως, τα Ευρωπαϊκά κράτη κατάφεραν να έχουν μία αμοιβαία κατανόηση που μπορούσε να οδηγήσει στην ισορροπία δυνάμεων.
Είναι δεδομένο ότι αυτή η κατανόηση δεν απέτρεπε την εμφάνιση Μακιαβελλισμού, μίας μεθόδου που είναι ούτως ή άλλως ταυτόσημη με την επιβίωση του κράτους.Παρόλα αυτά, μία τέτοια κατανόηση σήμερα είναι απολύτως αδύνατη, εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (Η.Π.Α., Κίνα και Ρωσία) είναι εντελώς διαφορετικές.
Η τεράστια ανωτερότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού ήταν ολοφάνερη σε όλους τους τομείς: φιλοσοφία, επιστήμη, τεχνολογία, τέχνη. Εντούτοις, υπήρχαν λαοί αρχαιότεροι που είχαν να δείξουν σπουδαία επιτεύγματα, όμως τους έλειπε το κράτος με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου.Η Ιαπωνία, η Κίνα και η Ινδία αποτελούν ταιριαστά παραδείγματα.
ΙΑΠΩΝΙΑ
Η Ιαπωνία, ίσως και λόγω της γεωγραφικής της απομονώσεως, ήταν μία χώρα κλειστή απέναντι στους ξένους.Για την ακρίβεια, τους θεωρούσε βαρβάρους και τους απέφευγε. Είχε ως επίκεντρό της τον Αυτοκράτορα: θεωρούνταν Υιός του Ουρανού και ως ο μόνος μεσολαβητής μεταξύ θεϊκού και ανθρώπινου κόσμου. (Kissinger. 2014. V. σ258-9. Durant. 1969)
Στις 8 Ιουλίου του 1853, ο σπουδαίος Αμερικανός ναύαρχος Perry αποβιβάστηκε στην Ιαπωνία παρά τις απαγορεύσεις της κυβερνήσεως. Ο Perry ερχόταν από ένα κράτος πολύ πιο οργανωμένο, από την Ιαπωνία και είχε μαζί του την ανωτερότητα της στρατιωτικής τεχνολογίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι είχε μόνο τέσσερα πλοία και 560 άνδρες και ότι η Ιαπωνική κυβέρνηση ήταν αδύνατον να αντιδράσει.
Έτσι λοιπόν, όταν αποβιβάστηκε στην Ουράγκα, απαίτησε να γίνει αμέσως δεκτός από την ανώτατη εξουσία της χώρας. Αναστατωμένοι τον υποδέχθηκαν και τους διαβεβαίωσε πως το μοναδικό πράγμα που επιζητούν οι Η.Π.Α. είναι το άνοιγμα μερικών Ιαπωνικών λιμένων για το Αμερικανικό εμπόριο, όπως επίσης εγγύηση για την ασφάλεια των Αμερικανικών πλοίων. Το 1854 η Ιαπωνία υπέγραψε την συνθήκη της Καναγκάβα, ουσιαστικά μία υποταγή απέναντι στις απαιτήσεις των Η.Π.Α.
Ο Durant γράφει:
“Ο ‘Ιαπωνικὸς λαὸς ἠσθάνθη κατ᾽ἀρχὰς ταπείνωσιν ἀπὸ τὰς Συνθήκας, ἀλλὰ ταχέως τὰς ἀντεμετώπισε ὠς ὄργανα τῆς ἐξελίξεώς του καὶ τοῦ πεπρωμένου του. Μερικοὶ ἠθέλησαν νὰ καταπολεμήσουν τοὺς ξένους, ἀδιαφοροὺντες διὰ τοὺς κινδύνους, καὶ νὰ ἐπαναφέρουν τὸ ἀρχαῖον φεουδαλικὸν καὶ ἀγροτικόν σύστημα, διὰ νὰ ζήση ἠ Ιαπωνία ἀπομονωμένη καὶ αὐτάρκης.
῎Αλλοι ὄμως ἔκριναν σκοπιμώτερον νὰ μιμηθοῦν τοὺς Δυτικούς ἀντὶ νὰ τοὺς ἐκδιώξουν. Δι᾽αὐτούς, τὸ μόνον μέσον, διὰ τοῦ όποίου ἠ χώρα θὰ ἀπέφευγε εἰς τὸ μέλλον νέας ἤττας, καθὼς καὶ τὴν οἰκονομικὴν ὐποταγήν, ἤτο νὰ ἐνστερνισθῆ τὸ ταχύτερον τὰς μεθόδους τῆς δυτικῆς βιομηχανίας καὶ τῆν τεχνικὴν τοῦ συγχρόνου πολέμου” (1969. I. σ930-1).
Η μεταμόρφωση ήταν ραγδαία διότι η διαδικασία της δυτικοποιήσεως εφαρμόστηκε ταχύτατα: πλέον ήταν ανοιχτοί στο εμπόριο, το 1867 ο Αυτοκράτωρ ανατράπηκε για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη. Αμερικανοί δάσκαλοι, Γερμανοί γιατροί μέχρι και Ιταλοί καλλιτέχνες άλλαζαν την Ιαπωνία κάθε ημέρα. Το 1889 δημιούργησαν αυτό που τους έλειπε: ένα σοβαρό κράτος.
Ο αρχηγός του κράτους ήταν καθαρά πρωσικού τύπου, ο στρατός εκπαιδευόταν από Δυτικούς και χρησιμοποιούσε Ευρωπαϊκά όπλα, το 1869 δημιούργησαν ένα σύνταγμα παρόμοιο με της Πρωσίας, δημιουργήθηκε κεντρική τράπεζα και το νόμισμα βασίστηκε στον βρετανικό “κανόνα χρυσού”.
Η αλλαγή αυτή για έναν ψυχαναλυτή ονομάζεται ταύτιση με τον επιτιθέμενο:ένας αμυντικός μηχανισμός εκ μέρους του υποκειμένου, όταν αντιμετωπίζει έναν ανώτερο εχθρό και καταλήγει ότι το συμφέρον του είναι η ταύτιση με τον αντίπαλο. (Αναγνώστου & Βάμβαλης. 2004.σ.235)
Είναι ουσιαστικά μία εκδήλωση Δαρβινικής φυσικής επιλογής.
Άλλαξαν όλα εκτός από ένα βασικό χαρακτηριστικό των Ιαπώνων: ήταν ανέκαθεν πολεμικός λαός. Ως εκτούτου, το 1894 επιτέθηκαν κατά της Κίνας και την υποχρέωσαν να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κορέας. Όμως το 1904 ξέσπασε ο Ρωσοιαπωνικός πόλεμος για το Πόρτμουθ. Αμερικανοί και Άγγλοι χρηματοδότησαν τους Ιάπωνες, αλλά είναι δύσκολο να γίνει δεκτό ότι περίμεναν αυτή την εξέλιξη του πολέμου:στις 27 Μαϊου του 1905 ο Ιάπωνας Ναύαρχος Χεϊχατσίρο διέλυσε τα δύο τρίτα του Ρωσικού στόλου.
Λίγοι κατάλαβαν την σημασία της Ιαπωνικής νίκης.Ίσως τα σημαντικότερα λόγια να γράφτηκαν από τον Κουροπάτκιν:
“ Η μάχη μόλις τώρα αρχίζει. Αυτό που έγινε στην Μαντζουρία το 1904-5 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αψιμαχία προφυλακών…Μόνο η κοινή αναγνώριση του γεγονότος ότι η διατήρηση της ειρήνης στην Ασία είναι σημαντικό ζήτημα για ολόκήρη την Ευρώπη…μπορεί να κρατήσει σε απόσταση τον “κίτρινο κίνδυνο” (Ferguson. 2007. I. σ166)
Οι Ρώσοι παρουσίαζαν κατά την διάρκεια του πολέμου τους Ιάπωνες, ως “κίτρινους” και φυλετικά κατώτερους. Τελικά κατάλαβαν ότι το να είσαι λευκός δεν σημαίνει αυτομάτως νίκη στον πόλεμο. Για την ακρίβεια, η Ιαπωνία πολέμησε πολύ πιο “Δυτικά” από την Ρωσία, γι’αυτό άλλωστε αποδείχθηκε νικητής.
Φυσικά, ακόμα και στον Β’ Π.Π. αποδείχθηκε ικανότατος αντίπαλος. Παρόλη την καταστροφή που σάρωσε την Αυτοκρατορική Ιαπωνία κατάφερε να ανακάμψει ταχύτατα: Κατά το Δ.Ν.Τ. αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως σε ΑΕΠ (1) και κατά την Credit Suisse είναι η 4η παγκόσμια στρατιωτική δύναμη.
Εν κατακλείδι, έχει ανώτερη οικονομία και καλύτερο στρατό από όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη. Αντιθέτως, η Γερμανία βρίσκεται δεκατέσσερεις θέσεις πιο κάτω στον στρατιωτικό τομέα και μία στον οικονομικό.
Οι Ιάπωνες πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό: η πιθανότητα Ευρωπαϊκές χώρες να εκμεταλευτούν την Ιαπωνία έχει εκμηδενιστεί.Από την Δύση, μόνο οι Η.Π.Α. αποτελούν ανώτερη δύναμη.
Σε αντίθεση με την διχασμένη Ε.Ε., η Ιαπωνία συνεχίζει την ανάπτυξη και δεν διατρέχει κίνδυνο από τον ισλαμισμό.
ΙΝΔΙΑ
Η Ινδία είναι άλλη μία ιδιαίτερη περίπτωση.Χαρακτηρίζεται από την υπομονή που εκφράζεται στην κοσμολογία της: ο κόσμος αποτελείται από αμετάβλητους κύκλους και η καταστροφή των βασιλείων, όπως και του σύμπαντος, δημιουργεί την αντικατάσταση του παλαιού με το καινούργιο.
Ο Kissinger (2014. σ275) σχολιάζει:
“Η άφιξη κάθε καινούργιου κύματος εισβολέων (Των Περσών τον έκτο αιώνα π.χ., του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Ελλήνων της Βακτριανής τον τέταρτο αιώνα π.χ., των Αράβων τον όγδοο αιώνα, των Τούρκων και των Αφγανών τον ενδέκατο και το δωδέκατο αιώνα, των Μογγόλων το δέκατο τρίτο και το δέκατο τέταρτο, αλλά και το δέκατο έκτο αιώνα, των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών λίγο αργότερα) εντασσόταν σε αυτό το άχρονο πλαίσιο.
Οι προσπάθειές τους μπορεί να δημιουργούσαν κάποια αναστάτωση, όμως ιδιωμένες μέσα από το πρίσμα του ατέρμονου φάνταζαν ασήμαντες.Την πραγματική φύση της ανθρώπινης εμπειρίας τη γνώριζαν μονάχα εκείνοι που υπέμεναν και υπερέβαιναν αυτές τις παροδικές αναταραχές.”
Κατά τον Sir John Strachey, Ινδία ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε ενωμένη με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου, δηλαδή όσον αφορά την γεωγραφία της, την πολιτική, την γλωσσική ή την θρησκευτική συνοχή. (ο.π. σ284)
Συνήθως, η θεμελίωση της Αγγλικής επιρροής στην Ινδία, θεωρείται το έτος 1757 και η δράση του Robert Clive. Οι Άγγλοι συνέδεσαν τεράστιες περιοχές με σιδηρόδρομους, διέδωσαν τα αγγλικά ως κοινή γλώσσα, κατασκεύασαν πανεπιστήμια και αρκετοί Ινδοί είχαν το προνόμιο όχι απλά να σπουδάσουν τον Ευρωπαϊκό τρόπο σκέψεως, αλλά να υλοποιήσουν τις σπουδές τους στην ίδια την Ευρώπη.
Με την πάροδο του χρόνου, για πρώτη φορά, η Ινδία άρχισε να αποκτά συλλογική οντότητα και να θεωρείται ως ένα εννιαίο γεωγραφικό πλαίσιο που είναι υπό ξένη κατοχή.
Αφού λοιπόν απέκτησε την ανεξαρτησία της, το κράτος έχει εξελιχθεί σημαντικά: σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ. έχει το 7ο ΑΕΠ παγκοσμίως και οι μοναδικές Ευρωπαϊκές χώρες που την περνάνε είναι η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία. (ο.π.) Έπειτα, κατά την Credit Suisse, αποτελεί την 5η στρατιωτική δύναμη και μάλιστα ξεπερνάει όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Το ΑΕΠ της αυξάνεται όσο σταδιακά οργανώνει τον τεράστιο πληθυσμό της, ενώ αντιθέτως, η Ευρώπη είναι υπό παρακμή.
Ήδη είναι μία δύναμη μεγαλύτερη των Ευρωπαϊκών κρατών και το μέλλον της φαίνεται υποσχόμενο: ο Τράμπ έχει δηλώσει πως επιθυμεί στρατιωτική και οικονομική συμμαχία με την Ινδία. (2) Είναι αυτονόητο πως αυτή η σχέση βασίζεται στην εχθρότητα κατά της Κίνας.
ΚΙΝΑ
Ο Κινεζικός πολιτισμός είναι τεράστιος και πανάρχαιος, κυριολεκτικά πάμπλουτος σε γραμματεία.Αυτός είναι και ο λόγος που οι Κινέζοι θεωρούν τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς ως βαρβάρους. (Durant, 1969. I. σ654) Η αναφορά αυτή δεν ήταν απλά θεωρητική αλλά η ορολογία χρησιμοποιούνταν στα επίσημα κρατικά έγγραφα μέχρι το 1860. (ο.π.) Επιπροσθέτως, η ονομασίες που δίνουν οι κάτοικοι στην χώρα τους εκφράζει αρκετά την Κινεζική κοσμοθεώρηση:
Τιέν Χούα= Κάτω από τους ουρανούς.
Σίζ ΧάΪ=Μεταξύ των τεσσάρων θαλασσών.
Τσούνγκ Κουό=Το βασίλειο του Κέντρου.
Τσούν Χουά Μίν Κουό=Το Λαϊκόν Κράτους του Ανθισμένου Κέντρου, είναι το όνομα που έδωσε η επανάσταση. (ο.π. σ655)
Το ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Κίνας, είναι ότι από το 221 π.χ. μέχρι σήμερα, μπορεί να θεωρηθεί ως μία ενιαία πολιτική οντότητα. (Kissinger, 2014. σ302) Αν και οι πόλεμοι στην Κίνα ήταν αρκετοί, όπως στην Ευρώπη, η ριζική διαφορά ήταν ότι αφορούσαν περισσότερο την διεκδίκηση του Αυτοκρατορικού θρόνου και ως εκτούτου, έμοιαζαν κυρίως με εμφύλιους, παρά με εθνικούς πολέμους. (Kissinger. 1995. σ30)
Επιπλέον, οποιοσδήποτε βάρβαρος εισβολέας νικούσε στρατιωτικά την Κίνα, αποτελούσε μειοψηφία και μέσω μίας τακτικής “Κινεζοποιήσεως” λόγω της ανωτερότητας του κινεζικού πολιτισμού, αφανίζονταν ως απειλή. Ο Αυτοκράτωρ θεωρείτο ως ο άρχων του κόσμου και η διακρατική πολιτική της Κίνας, αναγνώριζε ως μόνη αρχή την υποτέλεια στο αυτοκρατορικό στέμμα. Η Διπλωματία με άλλα κράτη δεν ήταν ποτέ αμοιβαία.
Ούτως ή άλλως “Υπουργείο Εξωτερικών” δημιουργήθηκε καθαρά από ανάγκη στα μέσα το 19ού αιώνα, διότι μέχρι τότε δεν υπήρχε κανένας που μπορούσε να απειλήσει την Κινεζική ηγεμονία.
Ο πρώτος Άγγλος πρέσβης στην Κίνα που επιθυμούσε να κλείσει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, αντιμετωπίστηκε ως βάρβαρος. Ο Κινέζος Αυτοκράτωρ του παρέδωσε μία επιστολή προς τον Άγγλο Βασιλέα που έγγραφε μεταξύ άλλων:
῾Καθώς εποπτεύω ολόκληρο τον κόσμο, δεν έχω παρά μονάχα έναν σκοπό: τη διατήρηση τέλειας διακυβέρνησης και την εκπλήρωση των καθηκόντων του κράτους…Τα αλλόκοτα και ακριβά αντικείμενά σας ποσώς με ενδιαφέρουν….Όπως μπορεί να διαπιστώσει και μόνος του ο πρέσβης σας, διαθέτουμε τα πάντα”.
(Kissinger, 2014. σ307-8)
Εν συνεχεία, γ Βρετανία επιχείρησε και μία δεύτερη προσέγγιση και ο Κινέζος Αυτοκράτωρ απέστειλε επιστολή στον Άγγλο αντιβασιλέα όπου του εξηγούσε καταρχήν, πως ήταν ο κυρίαρχος των Πάντων υπό τον Ουρανό όπως επίσης, ότι ήταν προς το συμφέρον της Αγγλίας να υπακούει στην Κίνα. (ο.π. 308-9)
Φυσικά, η υπεροψία της Κίνας ταπεινώθηκε στον πρώτο πόλεμο του Οπίου (1839-1842) όπου κατέληξε σε απόλυτη Βρετανική νίκη και στην επίσημη υποταγή της Κίνας με την συνθήκη του Νανκίνγκ, όπου οι Βρετανοί μάλιστα, πήραν υπό την εξουσία τους το Χονγκ-Κόνγκ.
Η ταπείνωση συνεχίστηκε και στον δεύτερο πόλεμο του Οπίου (1856-1860) όπου συμμετείχαν μάλιστα η Γαλλία αλλά και οι Η.Π.Α.
Αναφέρθηκε και προηγουμένως η νίκη της Ιαπωνίας μετά την δυτικοποίηση της, κατά της Κίνας το 1894 όπου την υποχρέωσαν να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κορέας.
Ο ξεφτιλισμός τώρα ήταν ακόμα βαρύτερος διότι μπορεί να αναγνώριζαν την πολεμική ανωτερότητα των δυτικών, αλλά δεν περίμεναν με τίποτα την τόσο ξαφνική Ιαπωνική ανωτερότητα που βασίστηκε στην δυτικοποίηση.
Οι αντιδράσεις απέναντι στο αρχαίο και καθυστερημένο καθεστώς δεν άργησαν να έρθουν και η Κίνα προσπάθησε για να επιβιώσει, να δυτικοποιηθεί.
Παρόλα αυτά, αυτό που επικράτησε ήταν η κομμουνιστική επανάσταση του Μάο.Αξίζει να αναφερθεί ότι είναι υπεύθυνος για πολύ περισσότερους θανάτους από τον Χίτλερ, αλλά και από τον Στάλιν. (3)
Ο Μάο ανακύρηξε την νέα εξουσία με τα λόγια:
“Ο Κινεζικός λαός όρθωσε το ανάστημά του.” (ο.π. 313)
Πλέον είχε την θέση του Αυτοκράτορα και ήταν σε θέση να ξεριζώσει τα αρχαία έθιμα που τα θεώρησε υπεύθυνα για την κινεζική καθυστέρηση και υποταγή στην Δύση μέσω της “Πολιτιστικής Επαναστάσεως”.
Ανεξάρτητα από την καθυστέρηση που προκάλεσε το κομμουνιστικό καθεστώς, ο Μάο δυτικοποίησε πλήρως τον στρατό και φυσικά χρησιμοποίησε τον κομμουνισμό ως μία καλή δικαιολογία της δουλείας.
Η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία αξία στην Κίνα και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα όταν, ο ίδιος ο Μάο, σε ομιλία του στην Μόσχα, είπε πως ακόμα και εάν γίνει πυρηνικός πόλεμος και πεθάνουν εκατομμύρια Κινέζοι, αυτό δεν θα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ούτε θα σταματήσει την επανάσταση. (ο.π. 315)
Εντούτοις, ο Κομμουνισμός εξελίχθηκε σε παγίδα από την μεριά της Ε.Σ.Σ.Δ. Αυτός είναι και ο λόγος που η Κίνα απομακρύνθηκε σταδιακά και έκλεισε συμφωνία με την Αμερική του Νίξον.
Μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ. επικράτησε η Αμερική σε παγκόσμιο επίπεδο.Πλέον δεν υπήρχε εχθρός ούτε φαινόταν κάποια δύναμη που θα μπορούσε να εμφανιστεί σύντομα. Για την ακρίβεια οι Αμερικανοί θεωρούσαν υποψήφια υπερδύναμη την Ιαπωνία: ο Brzezinski (1998) ήταν σχεδόν σίγουρος.
Όμως, ο ανταγωνισμός από την Κίνα ανέβηκε ραγδαία: αφού μετατράπηκε σε καπιταλιστική χώρα που απλώς διατηρεί την αυταπάτη του κομμουνισμού για να εκμεταλεύεται τα εργατικά χέρια, είναι πλέον η μοναδική δύναμη που απειλεί την οικονομία της Αμερικής.
Σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ. είναι η δεύτερη χώρα σε παγκόσμιο ΑΕΠ και κατά την Credit Suisse η τρίτη σε στρατιωτική δύναμη. Όμως, σε πυρηνική κατάταξη είναι στην 5ή θέση. Πάντως, εάν αποφασίσουν να ανεβούν, θα μπορέσουν να το κάνουν εξίσου γρήγορα, όπως στους άλλους τομείς.
Ο αντικειμενικός σκοπός των Κινέζων και του Μάο έχει επιτευχθεί: καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να εκμεταλευτεί την Κίνα. Το να νικήσει σήμερα η Μεγάλη Βρετανία την Κίνα σε στρατιωτική σύγκρουση είναι κάτι το αδιανόητο, εκτός και αν χρησιμοποιήσει αρκετά πυρηνικά.
Η μόνη δυτική δύναμη που την ξεπερνάει είναι οι Η.Π.Α.
Εν κατακλείδι, ο θεσμός της Ε.Ε. δεν οδήγησε σε άνοδο της Ευρώπης ούτε απέναντι στην Αμερική, ούτε φυσικά στην Ασία. Αφού αναφέρθηκε συνοπτικά η ιστορική πορεία και σύγκριση, είναι κατάλληλη στιγμή να αναλυθεί το δεύτερο μέρος.
B)
Το μεγαλύτερο λάθος της Ευρώπης, είναι φυσικά ο Α’ Π.Π. Ο Στρατάρχης von der Goltz τον ερμήνευσε πολύ σωστά, γράφοντας:
“Ο παρών πόλεμος είναι σαφέστατα μόνο η αρχή μιας μακράς ιστορικής εξέλιξης, στο τέλος της οποίας βρίσκεται η απώλεια της διεθνούς θέσης της Αγγλίας… [και] η επανάσταση των έγχρωμων μαζών εναντίον του αποικιακού ιμπεριαλισμού της Ευρώπης” (Ferguson. 2007. I. σ246)
Οι συνέπειες του Β’ Π.Π. είναι γνωστές και δεν χρειάζεται να αναφερθούν. Το ζητούμενο είναι ότι το 1945 η Ευρώπη πέθανε. Η Αμερική την κράτησε ζωντανή διότι την χρειαζόταν ως αντίβαρο κατά της Ε.Σ.Σ.Δ., που πλέον δεν υφίσταται.
Έτσι λοιπόν, από ιστορική αναγκαιότητα Αμερικανοί και Άγγλοι, στρέφονται ξανά κατά των Γερμανών διότι αφανίστηκε ο κοινός εχθρός.
Η Γαλλία φυσικά, σαν μικρότερη δύναμη, θα ακολουθήσει για άλλη μία φορά τον “Αγγλοσαξωνικό” παράγοντα κατά της Γερμανίας.
Όμως η αποτίναξη του δυτικού ζυγού από τις “έγχρωμες μάζες” όπως τις αποκάλεσε, οδήγησε στην ανωτερότητα της Ασίας έναντι της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, χωρίς την βοήθεια της Αμερικής η Ευρώπη δεν έχει καμία ελπίδα να επιβιώσει. Αντιθέτως, ο Τράμπ δεν έχει κανένα λόγο να στηρίζει μία ένωση που δημιουργήθηκε για να ανταγωνίζεται τις Η.Π.Α.
Η κατάσταση που πρέπει η Αμερική να προσαρμοστεί είναι η εξής: μπορεί “η Ευρώπη” να “είναι ο φυσικός σύμμαχος της Αμερικής” όπως αναφέρει ο Brzezinski (1998. III. σ107), όμως είναι υπό παρακμή.
Η Ρωσία αποτελεί την δεύτερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου και αυτός είναι ο λόγος που ο Τράμπ, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, έχει φιλορωσική πολιτική.Συνεπώς η άποψη του Brzezinski πρέπει να συρικνωθεί και να αφαιρεθεί η Γερμανία από την έννοια του φυσικού συμμάχου.
Σε αντίθεση με τις δυνάμεις της Ασίας που αναφέρθηκαν, η Ευρώπη έχει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που θα οδηγήσει σε ατελείωτα εσωτερικά προβλήματα. Είναι αυτονόητο, πως όταν τα εσωτερικά προβλήματα είναι ριζικά, είναι αδύνατον να υπάρξει σοβαρή εξωτερική πολιτική.
Βεβαίως, δημογραφικό πρόβλημα έχει και η Ρωσία, όμως δεν έχει ανεξέλεκτη παράνομη μετανάστευση. Ακριβώς γιαυτό το λόγο Αμερική, Βρετανία και Γαλλία θα ξανασυνεργαστούν κατά της Γερμανίας.
Οι στόχοι του Τραμπ φαίνονται να είναι οι εξής:
1)Καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας:
Αφού η Ευρώπη δεν έχει στρατό και έχει τεράστιο πρόβλημα στο εσωτερικό της με το φαινόμενο αυτό, είναι δεδομένο ότι θα στραφεί προς την Ρωσία. Η προσέγγιση είναι βάσικη σύμφωνα με την εξέλιξη της ιστορίας.
2)Οικονομικό πόλεμο κατά της Γερμανίας:
Η Αμερική δεν θα θυσιάσει τον ρόλο του Δολαρίου έναντι του Ευρώ. Πράγματι, η Γερμανία μετά την ένωση της πήγε να ανταγωνιστεί την Αμερική μέσω του νομίσματος:στήριξε έμμεσα τον Σαντάμ Χουσεϊν όταν αποφάσισε να χρησιμοποιεί το Ευρώ έναντι του Δολαρίου στα πετρέλαια. Επιπροσθέτως, η Γερμανία (όπως και η Ιταλία) στήριξαν έμμεσα την απόφαση του Καντάφι να φύγει εντελώς από την επιρροή του Δολαρίου και να χρησιμοποιήσει το Ευρώ στην εκμετάλευση των πετρελαίων, με Κινεζική βοήθεια. Το αποτέλεσμα ήταν η εισβολή Αμερικής/ΝΑΤΟ, ο θάνατος του και η επικράτηση αναρχίας εδώ και 6 χρόνια, σε μία χώρα που συνορεύει με την Ελλάδα.
Αφού λοιπόν η Ε.Ε. μετατράπηκε σε μία Γερμανική ηγεμονία (αν και εικονική), η Αμερική πρέπει ή να την καταστρέψει ολοσχερώς, ή να την περιορίσει. Αυτός είναι και ο λόγος της τοποθετήσεως του Ted Malloch ως πρεσβευτή των Η.Π.Α. στην Ε.Ε.
Πράγματι, από την στιγμή που οι Η.Π.Α. κατέστρεψαν την Ε.Σ.Σ.Δ. ενώ είχε αποτυχημένο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, δεν έπαψε ποτέ να είναι στρατιωτική υπερδύναμη. Σήμερα η Ε.Ε. όμως αποτελείται από ανίκανους γραφειοκράτες, δεν διαθέτει ισχύ και η εξωτερική της πολιτική έχει συρικνωθεί.
Είναι πολύ πιο εύκολο να διαλύσουν την Ε.Ε. απ’ότι την Ε.Σ.Σ.Δ.
3) Οικονομικό πόλεμο κατά της Κίνας:
Η επαναφορά της παραγωγής στην Αμερική, έναντι της πολιτικής να παράγουν οι εταιρείες σε άλλες χώρες με φθηνό εργατικό χέρι, είναι η σωστότερη προσέγγιση επιλύσεως του προβλήματος.Αφού πλέον έχουν κράτος, οι χώρες αυτές μετατρέπονται σταδιακά σε ανταγωνιστικές δυνάμεις.
Για να επιβιώσει σήμερα οποιοδήποτε κράτος, πρέπει να παράγει.Η εποχή της απλής εκμετάλευσης των άλλων, είναι παρελθόν. Ως πετυχημένος επιχειρηματίας, ο Τράμπ το αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τους σπουδαγμένους πολιτικούς που οδήγησαν στην πτώση της Αμερικανικής οικονομίας.
4)Προετοιμασία ένοπλης συγκρούσεως κατά της Κίνας:
Η φιλορωσική πολιτική, η στήριξη στην Ινδία όπως επίσης και η εμμονή του να ανεβάσει την ποιότητα του Αμερικανικού στρατού, αποκόπτωντας μέρος της χρηματοδοτήσεως που δίνουν οι Η.Π.Α. στο ΝΑΤΟ, αποσκοπεί καθαρά στην οργάνωση ένοπλης συγκρούσεως με τους Κινέζους.
Στην περίπτωση δηλαδή που οι σχέσεις φτάσουν σε πόλεμο, οι Η.Π.Α. χρειάζονται τα κράτη αυτά που κινδυνεύουν άμμεσα από την Κινεζική εξάπλωση.
Εν κατακλείδι, η εποχή όπου οι Δυτικοί μπορούσαν να εκμεταλεύονται λαούς που δεν είχαν εξελιχθεί στρατιωτικά και τεχνολογικά, είναι παρελθόν. Αυτό που τους έλειπε ήταν μία κρατική οντότητα ευρωπαϊκού τύπου, που πλέον την απόκτησαν και την προσάρμοσαν στα μέτρα τους.
Σε αυτήν την άνοδο της Ασίας, η Δύση οφείλει να είναι ενωμένη, αλλά η Γερμανική πολιτική προκαλεί ακριβώς το αντίθετο και στρέφει τον “Αγγλοσαξωνικό” παράγοντα προς την Ρωσία, που την συμφέρει η παύση της Κινεζικής αναπτύξεως και η πάταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Γι’αυτό λοιπόν, θα εφαρμοστεί ο εκτοπισμός της Γερμανίας, η σύσφιξη σχέσων με την Ρωσία και τα αγγλόφωνα κράτη, όπως επίσης, η διατήρηση του ελέγχου στο Αιγαίο αλλά και η αύξηση της οικονομίας των Η.Π.Α. μέσω της παραγωγής.
Τελικά, δημιουργούνται δύο διαφορετικές ομάδες στην Ευρώπη όπως και πριν τους δύο παγκοσμίους πολέμους:το Αγγλόφωνο και Γαλλόφωνο στρατόπεδο έναντι της Γερμανίας.Οι αιτίες της συγκρούσεως είναι πρώτον, η γερμανική επιπολαιότητα που δεν έμαθε τίποτα από την ιστορία, αλλά και δεύτερον, του Αμερικανικού ρεαλισμού.
Εύκολα αποδεικνύεται η παραπάνω θέση με την αναστάτωση που προκάλεσαν οι θέσεις του Τράμπ για την Γερμανία και την Ε.Ε., ενώ με μία ψύχραιμη εξέταση της πορείας των γεγονότων, φαίνονται αναμενόμενες.
Παραπομπές:
Αναγνώστου, Α. Βάμβαλης, Γ. (2004). Τετράγλωσσο Λεξικό της Ψυχανάλυσης. Αθήνα. Επίκουρος.
Brzezinski, Z. (1998). Η Μεγάλη Σκακιέρα. Αθήνα. Λιβάνης.
Durant, W. (1969). Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού. Τ1. Αθήνα. Συροπούλοι
Fergusson, N. (2007) Ο Πόλεμος στον Κόσμο. Τ1. Αθήνα. Ιωλκός
Kissinger, H. (2014). Παγκόσμια Τάξη. Αθήνα. Λιβάνης.
Kissinger, H. (1995). Διπλωματία. Αθήνα. Λιβάνης.
Σύνδεσμοι:
(1)
(2)
(3)
