Τι ακριβώς θα γιορτάσει ο ΕΣ την 25ή Μαρτίου;

Βασική αρχή και της εξωτερικής πολιτικής.

Τι είναι η ζωή; Πράγματι, υπάρχουν αμέτρητοι ορισμοί που εκτείνονται από τον καθαρά βιολογικό και εξελικτικό παράγοντα, μέχρι τον φιλοσοφικό. Σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό συγγραφέα, Oswald Spengler (2016), ζωή είναι ο κίνδυνος, διότι αυτός κινητοποιεί κάθε οργανισμό. Εύκολα συνδιάζεται η άποψη αυτή, με την ψυχαναλυτική εξήγηση των κινήτρων. Κατά  τον Φρόυντ (2011), η αρχή της δυσφορίας κινητοποιεί τον οργανισμό. Επιπλέον, επειδή ο τελευταίος συμφωνούσε με τον Δαρβίνο (2011), εύκολα μπορεί να εξαχθεί ο εξής ορισμός: ζωή είναι η ανταπόκριση στις προκλήσεις του περιβάλλοντος, δηλαδή απέναντι στους διάφορους κινδύνους. Το ανθρώπινο χέρι και τα δόντια, τα νύχια μιας τίγρης, το τρομερό στόμα ενός κροκοδείλου, μεταξύ άλλων, είναι πραγματική εκδήλωση της ζωής. Δεν είναι απλώς όπλα, αλλά έκφραση ζωής. Συνεπώς, ο πόλεμος είναι το περιβάλλον της ζωής και η τελευταία, είναι αδιαχώριστη από αυτόν. Δηλαδή, ζωή είναι το λιοντάρι στην ζούγκλα, όχι στον ζωολογικό κήπο.

Βέβαια, τα κράτη, είτε αυτοκρατορίες είτε έθνη-κράτη, απειλούνται αποκλειστικά από άλλα κράτη. Πως επιβιώνει ένα κράτος; Πάνω απ’όλα μέσω του στρατού. Εάν έχει οικονομία χωρίς στρατό, τότε θα γίνει εύκολη λεία απέναντι σε έναν ισχυρό στρατό. Απλό παράδειγμα η καταστροφή της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με την σπουδαία οικονομία και την υψηλή παιδεία της, απέναντι σε κάτι νομαδικές τουρκικές φυλές, που αλώνιζαν στην περιοχή (Kinross, 2003). Αργότερα, οι Τούρκοι κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την Βιέννη. Αυτό το οφείλουν αποκλειστικά στον στρατό. Όταν ο στρατός παρήκμασε, άρχισαν σιγά σιγά να τον διοικούν ξένοι (κυρίως Γερμανοί), όπως αναφέρθηκε στο προ-προηγούμενο άρθρο. Όταν λοιπόν, η παρακμή του στρατού ξεπέρασε τα όρια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκε επισήμως. Πάντως, το ‘τουρκικό έθνος’ δημιουργήθηκε πάλι μέσω του στρατού, υπό την ηγεσία του Κεμάλ.

Επιπροσθέτως, η υποταγή και η ταπείνωση της αυτοκρατορίας των Τσινγκ (1644-1912), απέναντι στους Άγγλους, Γάλλους και Ρώσους μεταξύ άλλων λάων, μέχρι την τελική τους πτώση, οφείλεται στην στρατιωτική ισχύ. Έχει αποδειχθεί, πως η Κίνα, κατά τους πολέμους του Οπίου, είχε μεγαλύτερο ΑΕΠ από την βρετανική αυτοκρατορία (Gelber, 2003; Kissinger, 2011). Όμως, πολεμικά πλοία, κανόνια και τουφέκια, είχαν οι δυτικοί, ενώ οι Κινέζοι που ανακάλυψαν πρώτοι την πυρίτιδα, την χρησιμοποιούσαν για μη πολεμικούς λόγους. Αργότερα, πάλι ο στρατός έδωσε ζωή στο κράτος. Ο Μάο νίκησε στον εμφύλιο και ίδρυσε την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, στις 01/10/1949. Μάλιστα, προκάλεσε τις ΗΠΑ στον πόλεμο της Κορέας, συγκρούστηκε όχι μόνο με την Ινδία το 1962, αλλά και με την ΕΣΣΔ το 1969 (Gelber, 2003).

8ος στον κόσμο ο Τουρκικός στρατός.

Προφανώς, ένας Κινέζος με 4000 χρόνια ιστορία, δεν θα σεβαστεί τις ΗΠΑ, ένα κράτος με διάρκεια μικρότερη από κάθε δυναστεία που κυβέρνησε την Κινεζική αυτοκρατορία. Θα τους περιφρονήσει και θα θεωρήσει τον εαυτό του ανώτερο.  Παρόλαυτα, καμία δύναμη δεν τολμάει στα σοβαρά να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ στρατιωτικά. Το ίδιο ισχύει και για την Ρωσία. Ο μόνος λόγος που υπάρχει η Ρωσική Ομοσπονδία, είναι αποκλειστικά η στρατιωτική της δύναμη. Τι μίσος και απέχθεια μπορεί να έχει ένας Πολωνός, μια Ουκρανέζα, ή ένας Ούγγρος, για τα εγκλήματα και τους διαμελισμούς από την Ρωσική αυτοκρατορία και της ΕΣΣΔ (Bushkovitch, 2016); Παρόλαυτα, ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτεται κάποιος στα σοβαρά να συγκρουστεί μαζί τους. Τίποτα δεν εκφράζει καθαρότερα την ουσία από αυτό που είπε ο Huntington (1999):

«η Δύση κυριάρχησε στον κόσμο όχι με την εφαρμογή των ιδεών της ή των αξιών ή της θρησκείας, αλλά μάλλον με την υπεροχή της στην εφαρμογή οργανωμένης βίας. Οι δυτικοί συχνά ξεχνούν αυτό το γεγονός, οι μη δυτικοί, ποτέ».

Συνεπώς, η ζωή του κράτους οφείλεται στον στρατό του. Μπορεί μάλιστα να λεχθεί, πως, ζωή είναι ο στρατός του. Ο επιτυχημένος στρατός βασίζεται στην άριστη και αποκλειστικά επαγγελματική εκπαίδευση των σύγχρονων όπλων. Το ηθικό του στρατού, δηλαδή η ψυχολογία του, οπότε και το θεμέλιο του, βασίζεται στην εμπειρία, όχι σε ναρκισσιστικές δηλώσεις κενών πολιτικών και στρατιωτικών, του τύπου ‘υπεράσπιση εθνικής κυριαρχίας’, ‘θα υπερασπιστούμε τα σύνορα μας’, μεταξύ άλλων, ενώ στην πράξη γίνονται ακριβώς τα αντίθετα.

Σχεδόν 200 έτη πέρασαν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Την 25ή Μαρτίου, γιορτάζεται η έναρξη της ζωής του κράτους. Γιορτάζεται η έναρξη του αγώνα, η πάλη, δηλαδή η ίδια η ζωή, και όχι η απλή νομική αναγνώριση της Ελλάδος ως κράτος, στις 3-02-1830. Η επανάσταση αυτή, βασίστηκε στην πολεμική σύγκρουση και στην διπλωματία. Για την γελοιότητα της σύγχρονης ‘Ελληνικής διπλωματίας’ - αν  υπάρχει κάτι τέτοιο - και τους τραγικούς χειρισμούς της, έχουν γίνει αναφορές στο παρελθόν. Ας εξεταστεί, το αν ο ΕΣ έχει σχέση με το 1821.

Επειδή ο κόσμος δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, όταν ένας άνθρωπος εργάζεται πρέπει να αιτιολογεί και έπειτα να δικαιολογεί τον λόγο που αμοίβεται από το αφεντικό του. Το ίδιο ισχύει και για οργανισμούς και ινστιτούτα κάθε τύπου, πόσο μάλλον όταν αυτά συσχετίζονται με το δημόσιο, δηλαδή τα χρήματα του κράτους. Ένα παράδειγμα πάντα βοηθάει: ένας φύλακας, που εργάζεται σε εταιρεία ασφαλείας (security) και προστατεύει για παράδειγμα ένα εργοστάσιο, αιτιολογεί την ύπαρξη της θέσεως του, διότι κάποιος πρέπει να είναι παρόν και να φυλάει τον χώρο. Δικαιολογεί δε, δίνοντας το παρόν κάθε φορά, αποτρέπωντας την εισβολή οποιουδήποτε προσπαθήσει να εισέλθει στον χώρο που του ανατέθηκε. Φυσικά, το εάν ο εισβολέας θέλει να ληστέψει τον εξοπλισμό ή εάν θέλει να βρει φαγητό σε κάποιο ψυγείο, δεν αφορά τον φύλακα. Από την στιγμή λοιπόν που τηρεί τις προϋποθέσεις για να έχει την θέση εργασίας, και από την στιγμή που υλοποιεί την αποστολή του με επιτυχία, αξίζει να πληρώνεται από την εταιρεία που εργάζεται.

Ποιός είναι ο ρόλος του ΕΣ; Όποιος έκανε την στρατιωτική του θητεία, λογικά, έλαβε στο ΚΕΝ. το “Διακλαδικό Εγχειρίδιο Νεοσύλλεκτου Οπλίτη” του ΓΕΣ. Εκεί (2015.σ1), γράφει:

“Η αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων είναι η εξασφάλιση της άμυνας της χώρας και η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας” (1).

Ο ρόλος του ΕΣ είναι η φύλαξη των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Άρα, εξαρχής δεν θα έπρεπε να μπαίνει κανένας παράνομα στην Ελλάδα, είτε λόγω πολέμου είτε ως μεταβατικό προορισμό για κάποια άλλη χώρα. Οι στρατιωτικοί πληρώνονται, για να φυλάνε τα σύνορα.

         Παρόλαυτα, κάθε μέρα ξένοι παραβιάζουν τα σύνορα, κάποιοι από πραγματική ανάγκη, αλλά και κάποιοι απλώς για τα ευρωπαϊκά επιδόματα. Όμως, μεταξύ τους βρίσκονται και τρομοκράτες, όπως ο μακελάρης του Παρισιού (1). Παρόλαυτα, οι ‘αξιωματικοί’ του ΄Πολεμικού’ Ναυτικού και όλα τα στελέχη του ΕΣ, πληρώθηκαν κανονικότατα για τις ‘υπηρεσίες’ τους. Άλλο ένα παράδειγμα, είναι ότι μόνο σε μια ημέρα, η Τουρκία έκανε 107 παραβιάσεις στο Αιγαίο (2).  Δεν έχει νόημα να αναφερθούν παραπάνω παραδείγματα.

Τα ΜΜΕ της κυβερνήσεως, αλλά και διάφοροι πατριδολάγνοι, παρουσιάζουν την ‘Πολεμική Αεροπορία’ ότι αναχετίζει τους Τούρκους. Την ίδια μέθοδο ακριβώς κάνουν και στις αμέτρητες ναυτικές παραβιάσεις. Στην ουσία, πρόκειται για συγκεκαλυμμένη ήττα, η οποία παρουσιάζεται ως νίκη. Είναι μια κλασική μέθοδος του μπολτσεβικισμού και θυμίζει την στρατηγική που ακολούθησε ο Λένιν, για την συνθήκη του Μπρέστ-Λιτόφσκ (βλέπε προ-προηγούμενο άρθρο). Πραγματική, δηλαδή ουσιαστική υπεράσπιση, γίνεται όταν ο εχθρός δεν τολμάει καν να παραβιάσει τα σύνορα. Καμία αεροπορία δεν παραβιάζει τον εναέριο χώρο των ΗΠΑ ή του Ισραήλ, διότι θα υποστεί τις συνέπειες. Επιπροσθέτως, το ρωσικό αεροπλάνο που κατέρριψε η Τουρκία, όπως επίσης και τα πρόσφατα γεγονότα μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν.

     Έπειτα, την γελοιότητα των Πρεσπών, την ψήφισε και ο νέος Υπουργός Άμυνας, που φυσικά στο επάγγελμα είναι στρατιωτικός. Προφανώς, κανένας δεν εξεπλάγην με τις  ψήφους από τα στελέχη του Σύριζα, υπέρ της ‘συμφωνίας’, αλλά ο Ελληνικός λαός, θα περίμενε κάτι διαφορετικό από έναν ᾽Στρατηγό᾽. Αυτό οφείλεται στην συστηματική προπαγάνδα που εφαρμόζεται τόσα χρόνια, με μεγάλη επιτυχία. Δηλαδή, στην δημιουργία εντυπώσεων, ότι ο ΕΣ πράγματι παράγει έργο και υπερασπίζεται τα σύνορα. Όμως, οι Πρέσπες είναι η απόδειξη πως παραβιάστηκε η ᾽εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας᾽, που τάχα, φυλάει ο ΕΣ.

Ψηφίζοντας τις Πρέσπες. Μάχιμη υπηρεσία

Εάν κάποιος θέλει να δει στρατιωτικό έργο, ας κοιτάξει στο Ισραήλ. Ο Εβραϊκός στρατός, είναι ένα άριστο παράδειγμα πως πρέπει να χρησιμοποιείται για τα συμφέροντα του κράτους. Η παρακμή του ΕΣ δεν έχει να κάνει καθόλου με τον εξοπλισμό και τα χρήματα που δαπανώνται για τον στρατό. Έχει να κάνει με την μετατροπή στρατιωτικών, σε δημόσιους υπαλλήλους.

Όταν ένας ‘Στρατηγός’, 'βαράει' προσοχή σε έναν Υπουργό που ψήφισε την ανοησία των Πρεσπών, είναι αστείο να θεωρηθεί ως τέτοιος, με την έννοια της λέξεως. Αυτομάτως ακυρώνει τον Γρηγόριο Ζαλύκη, (ιδρυτή τη οργανώσεως ‘Ελληνόφωνου Ξενοδοχείου’ που οδήγησε στην δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας), τον Εμμανουήλ Παππά και πόσους άλλους. Δηλαδή, ακυρώνει και προσβάλει ακριβώς αυτούς που έδωσαν ύπαρξη στο κράτος και που δίνουν αξία στην έννοια του αγώνα. Όποιος πήγε στον στρατό, γνωρίζει ότι βασιλεύει η απόλυτη αναξιοκρατία, και αυτό δεν είναι προσωπική εμπειρία, αλλά κοινή άποψη, για όσους πήγανε και δεν πάσχουν από προκαταλήψεις και αυταπάτες.

    Αντίθετα, και μόνο που η πλειοψηφία του ΕΣ αποτελείται από στρατιώτες που δεν θέλουν να κάνουν την θητεία τους, μαρτυράει την μη λειτουργικότητά του. Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία είναι χρήσιμη μόνο εάν είναι πραγματικά στρατιωτική, όπως στο Ισραήλ. Οι αγγαρείες, το σκούπισμα, το σφουγγάρισμα και η κάθε είδους ανοησία που κάνει ένας στρατιώτης Ι1 εκεί μέσα, δεν έχει καμία σχέση με την άμυνα της Ελλάδος, αλλά με την διατήρηση των κτιρίων (στην πλειοψηφία ερειπίων), και την αποφυγή πληρωμής προσωπικού για αυτές τις εργασίες. Ο ΕΣ, μεταξύ άλλων, δεν προστατεύει τα σύνορα, αλλά αποδέχεται εξευτελιστικές παραβιάσεις από τους Τούρκους και τους Σκοπιανούς. Χρησιμοποιεί την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, όχι για να εκπαιδεύσει στρατιωτικά τους πολίτες, (άλλωστε οι δούλοι δεν πρέπει να γνωρίζουν από άμυνα), αλλά ως ένα μέσο συγκαλήψεως της δουλείας που επιβάλλει το σύνταγμα μόνο στους άνδρες, παραβιάζοντας έτσι το άρθρο 4.2, που μιλάει για ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις Ελλήνων και Ελληνίδων. 

Δεν κάνει τίποτα για την προστασία της Μακεδονίας, της Θράκης και των νησιών, όμως απαιτεί από τους Μακεδόνες, τους Θράκες και τους νησιώτες, να ‘υπηρετήσουν’ (δηλαδή να γίνουν δούλοι) ενός μη λειτουργικού μηχανισμού, που ασχολείται με οτιδήποτε άλλο, παρά με την αποτελεσματική προστασία του κράτους. Μάλιστα, για πρώτη φορά στην ιστορία, οι δούλοι πληρώνουν για την δουλεία τους. Το κόστος για μια θητεία σε οικογένεια χωρίς ‘βύσμα’, μπορεί να ξεπεράσει και τα 3000 ευρώ (3). Θα μπορούσαν, αυτοί οι μήνες και τα λεφτά, να δαπανηθούν σε μία πραγματική στρατιωτική θητεία, όχι σε ανούσια επιδόματα ‘αξιωματικών’ , ή στον μισθό ενός 'Συνταγματάρχη επικεφαλής του συνεργείου ψησίματος' (4).

Στις 1/8/2017 ο Θεόδωρος Πάγκαλος, δήλωσε πως:

‘ο στρατός του Κυρίου Καμμένου είναι ατσαλάκωτος…δεν πάει πουθενά όπου μπορεί να εκτεθεί…κάνει μόνο παρελάσεις και παρουσιάσεις όπλων στον Υπουργό…είναι στρατός οπερέτας…ενώνω τις ευχές μου…να μην μας δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσουμε το αξιόμαχο του…στην Ελλάδα  υπάρχει ένα κατάλοιπο της Χούντας να μην τολμάς να λες τίποτα εναντίον του στρατού’ (5).

Προφανώς, έχει απόλυτο δίκιο. Ο στρατός, θα ασχοληθεί για άλλη μια φορά με τις παρελάσεις, την ίδια ώρα που υπογράφτηκαν οι Πρέσπες και οι Τούρκοι παραβιάζουν συνέχεια το Αιγαίο, και πόσων άλλων καθημερινών αποτυχιών του ΕΣ.

Ας αναλογιστεί κανείς το επίπεδο ψυχοπαθολογίας, όσων νομίζουν πως ο σημερινός ΕΣ του Καμμένου και του Αποστολάκη, συσχετίζεται με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, τον Εμμανουήλ Παππά, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Μάρκο Μπότσαρη, μεταξύ πλήθος άλλων.

Έτσι λοιπόν, όπως εφαρμόζεται η καβαφική ειρωνία στο ποίημα του ‘Στα 200 π.Χ.’, συγκρίνοντας την δόξα της πανελλήνιας εκστρατείας του Αλεξάνδρου, με την άρνηση της Σπάρτης να μετέχει σε αυτήν, γράφοντας: ‘Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!’, θα κλείσει το άρθρο με μια σύγκριση των ηρώων του 1821 με τους σημερινούς στρατιωτικούς, λέγοντας: ‘Για καραβανάδες να μιλούμε τώρα!’

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

Bushkovitch, P. (2016). Ιστορία της Ρωσίας. Αθήνα: Αιώρα

    Γ.Ε.Σ. (2015) “Διακλαδικό Εγχειρίδιο Νεοσύλλεκτου Οπλίτη” 

    Darwin, C. (2011).On the origin of species by means of natural selection, or, The preservation of favoured races in the struggle for life. Oxford: Benediction Classics.

    Gelber, H., G. (2009). Ο Δράκος της Ασίας: Η Κίνα και ο Κόσμος από το 1100 π.Χ. Έως Σήμερα. Αθήνα: Ψυχογιός

    Kinross, P. B. (2003).The Ottoman Empire. London: Folio Society.

    Spengler, O. (2016).The hour of decision: Germany and world-historical evolution. London: Routledge.

Φρόυντ, Σ. (2011). Πέραν της Αρχής της Ηδονής. Αθήνα: Νίκας

 Kissinger, H. (2011). OnChina. New York: Penguin

1) https://www.dimokratiki.gr/16-11-2015/pos-perase-apo-ta-ellinika-sinora-o-makelaris-tou-parisiou/

2) https://www.news247.gr/amyna/ti-mas-ypenthymisan-oi-107-toyrkikes-paraviaseis-poy-eginan-chthes-sto-aigaio.6677182.html

3) http://www.pontos-news.gr/article/11038/poso-kostizei-enas-fantaros-stin-elliniki-oikogeneia

4) https://www.youtube.com/watch?v=j_r5ZfDiwSU

5) https://www.youtube.com/watch?v=X_Pdu1UlZ94

Η αντιμετώπιση της αριστείας από την εποχή του Αριστείδη του Δίκαιου.

Η επιβράβευση του Αριστείδη: εξοστρακισμός.

Στην εκπομπή ‘Στα ‘Άκρα’ της ΕΡΤ2,  που προβλήθηκε στις 26/02/19, ο γνωστός επιστήμονας και καθηγητής του MIT, Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, δήλωσε μεταξύ άλλων, τα εξής:

Η αριστεία δεν είναι μονοδιάστατη….όταν κάποιος υποστηρίζει την αριστεία και χαρακτηρίζεται ελιτιστής είναι μεγάλο λάθος…..μπορούμε όλοι να είμαστε άριστοι σε κάτι….πρέπει ως κοινωνία να προάγουμε την καλλιέργεια των ικανοτήτων μας….γιατί αν δεν επιβραβεύεται η αριστεία η χώρα δεν θα πάει μπροστά. Ποιός θα σπρώξει τα όρια της γνώσης;…πρέπει να επιβραβεύεται η αριστεία….θα έπρεπε να προάγουμε την αριστεία ως κοινωνία…μια κοινωνία μετριότητας είναι μια κατεστραμμένη κοινωνία, ειδικά σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά και κοινωνία, η μετριότητα δεν χωράει….δεν μπορούμε να επιβιώσουμε ως μέτριοι…

Προφανώς, έχει απόλυτο δίκιο. Εύλογα αναρωτιέται κανείς πως δεν παρενέβη με κάποια δήλωση του, ο Υπουργός Παιδείας, Γαβρόγλου, που είναι κατά της αριστείας, έχοντας μάλιστα δηλώση πως: ‘η αριστεία είναι εγωκεντρική’ (1). Παρόλαυτα, το αν αυτό που λέει ο Δασκαλάκης, μπορεί όντως να υλοποιηθεί, πρέπει να βασιστεί σε μια ανάλυση συνδεδεμένη με το παρελθόν, που γεννάει το παρόν, και το τελευταίο με την σειρά του επηρεάζει το μέλλον. Ο Ελληνισμός είναι κάτι συνεχόμενο; Υπάρχει βιολογική συνέχεια των Ελλήνων; Ο σημερινός Ελληνισμός συνεχίζει τις αξίες του αρχαιοελληνικού ή/και του ανατολικού Ρωμαϊκού πολιτισμού; Πως αντιμετώπιζαν οι Έλληνες την αριστεία; Αυτά είναι πολύ σημαντικά ερωτήματα με έντονο διάλογο μεταξύ των δύο αντίθετων πλευρών, αλλά και της ενδιάμεσης απόψεως. Ουσιαστικά, η διαφωνία βρίσκεται είτε στην σύγχυση ορισμών, είτε σε μια διαφορετική προσέγγιση στην γενίκευση και στην ιδιαιτερότητα συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Πάντως, το συγκεκριμένο άρθρο, εστιάζει αποκλειστικά και μόνο σε ένα στοιχείο που εκδηλώνεται πεντακάθαρα από την εποχή τον Αριστείδη (550-467 π.χ.) μέχρι σήμερα.

            Ο Αριστείδης ο Δίκαιος, είναι από τα διαμάντια της Ελληνικής ιστορίας, χωρίς καμία υπερβολή ή εξιδανίκευση. Πολύ πιθανόν, λίγοι να θυμούνται σήμερα το έργο του. Πολέμησε ως μαραθωνομάχος και στρατηγός τους Πέρσες. Έπειτα, πήρε μέρος και στην μάχη της Σαλαμίνας. Αν και μεγάλος εχθρός του Θεμιστοκλέους, μια ημέρα πριν την σημαντικότατη μάχη, έδωσε τις κατάλληλες πληροφορίες στον Θεμιστοκλή που αποδείχθηκαν χρησιμότατες για την έκβαση της. Στην τρομερή μάχη των Πλαταιών, ο Αριστείδης ήταν στρατηγός των Αθηναίων. Σε όλη του την ζωή ανέλαβε σημαντικά αξιώματα στην Αθήνα και διακρήθηκε ιδιαιτέρως για την ηθική του. Ως εκ τούτου, ο Αριστείδης ονομαζόταν ‘Δίκαιος’. Δεν κέρδισε ποτέ λεφτά από την πολιτική, ούτε ήταν ιδιαίτερα εύπορος πριν την άνοδο του στην εξουσία, αλλά πάνω απ’όλα, δεν έγινε πλούσιος ούτε κατά την διοίκηση του.

Ο Θεμιστοκλής έλαβε επίσης το ίδιο βραβείο για την αριστεία του

Η ακεραιότητα και τα υψηλά του επιτεύγματα, εύκολα τον έκαναν εχθρό του όχλου. Από τότε, όπως και σήμερα, δεν ήθελαν ισότητα ευκαιριών, αλλά ισότητα αποτελεσμάτων. Σύντομα οι Αθηναίοι τον κατηγόρησαν για ‘διαφθορά’ και οργάνωσαν ψήφισμα για τον εξοστρακισμό του Αριστείδη, του Δίκαιου. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Αριστείδης, VII) , ένας αμόρφωτος πλησίασε τον ίδιο τον Αριστείδη (που δεν γνώριζε), προτείνωντας του να ψηφίσει υπέρ του εξοστρακισμού του. Έτσι λοιπόν, ο Αριστείδης, τον ρώτησε εάν έχει γνωρίσει τον Αριστείδη και αν τον έβλαψε ποτέ. Η απάντηση που πήρε ήταν η εξής: οὐδέν. οὐδὲ γινώσκω τὸν ἄνθρωπον, ἀλλ᾽ἐνοχλοῦμαι πανταχοῦ τὸν Δίκαιον ἀκούων᾽! Δηλαδή, το πρόβλημα ήταν ότι ένας ά γ ν ω σ τ ο ς ως προς το πρόσωπο, έγινε γνωστός ως ‘Δίκαιος’. Τίποτα πιο προσβλητικό για την ψυχολογία του νεοέλληνα, από κάποιον που πράγματι έχει κατορθώσει κάτι με την αξία του. Έπειτα ο Αριστείδης, πήρε το όστρακο, έγραψε το όνομα του, έφυγε, κοίταξε τον ουρανό και ύψωσε τα χέρια του ψηλά, ευχόμενος να μην τον ξαναθυμηθούν ποτέ οι Αθηναίοι σε δύσκολη κατάσταση (δηλαδή το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Αχιλλέας). Παρόλαυτα, στην δύσκολη στιγμή, τον ανακάλεσαν, επέστρεψε και βοήθησε την πόλη του κατά του Ξέρξη και του Μαρδονίου όπως αναφέρθηκε προηγουμένως.

Ο Αριστείδης με τον αμόρφωτο ψηφοφόρο.

            Ο αμόρφωτος που πλησίασε τον Αριστείδη, είναι μια διαχρονική ελληνική μορφή, εκφράζοντας απόλυτα τον ‘μέσο νεοέλληνα’, έχοντας παράδοση χιλιετιών. Είναι αυτός που ξεσηκώθηκε μόλις έμαθε τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κάποιες πόλεις τις κεντρικής Ελλάδας (Διόδωρος, XVIII). Σίγουρα είναι ο ίδιος που προσπάθησε να σύρει τον Αριστοτέλη σε στημένη δίκη, με αποτέλεσμα ο θεμελιωτής της λογικής, της βιολογίας, της φυσικής αλλά και της πολιτικής επιστήμης, να δραπετεύσει κρυφά από την Αθήνα με προορισμό την Χαλκίδα, μη αφήνοντας τους Αθηναίους να σκοτώσουν την σοφία δεύτερη φορά (Διογένης Λαέρτιος, V; Ross, 2016).

             Είναι το μέλος της Αιτωλικής Συνομοσπονδίας, που προσκάλεσε τους Ρωμαίους στην Ελλάδα κατά των Θεσσαλών και των Μακεδόνων, οδηγώντας όλους στην Ρωμαϊκή υποταγή (Mommsen, 2010). Εν συνεχεία, είναι αυτός που προκαλούσε όλες τις ραδιουργίες στην ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σίγουρα είναι ο Ιωάννης Καντακουζηνός, που ουσιαστικά προσκάλεσε τους Τούρκους στην περιοχή (Kinross 2002). Είναι ο Γεννάδιος και το παπαδαριό του, που με μεγάλη χαρά καλωσόρισαν τους Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη. Σίγουρα είναι αυτός που χάρηκε με τον θάνατο του Ιωάννη Καποδίστρια, έναν τεράστιο Έλληνα διπλωμάτη και Υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής αυτοκρατορίας, θεμελιωτή του Ελβετικού συντάγματος, μια από τις καλύτερα οργανωμένες χώρες στην Ευρώπη. Τον ίδιο συναντάει κανείς, κατά την διάρκεια του Β’ ΠΠ και του ‘εμφυλίου’, στο πλευρό του Στάλιν πολεμώντας για να γίνει η χώρα σοσιαλιστική Αλβανία ή Βουλγαρία. Προφανώς η έκφραση ‘να ψοφίσει η κατσίκα του γείτονα’, είναι δημιούργημα του και εκφράζει πλήρως την ψυχοσύνθεση του. Εν συνεχεία,  είναι αυτός που κυβερνάει σήμερα και ψηφίζει όλες τις σημερινές κυβερνήσεις. Φυσικά και είναι το πρόσωπο, που ενθουσιάστηκε όταν άκουσε πως θα βαράνε τα ‘νταούλια’ (κρουστά στα Ελληνικά), και οι ‘αγορές’ (που δεν ξέρει τι είναι), θα χορεύουν.

Εννοείται ότι αυτός ψήφισε με πάθος ‘όχι’ στο δημοψήφισμα του Σύριζα και μετά ανέχθηκε και ανέχεται όλα τα ‘ναι’. Αυτή η αρχαία μορφή στηρίζει Μπουτάρη και Καμίνη, επηρεασμένη από το μηδαμινό επίπεδο τους. Φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι αυτός που οδήγησε τον μεγάλο Ελληνοαμερικάνο αστροφυσικό, Κριμιζή,  σε παραίτηση από τον ‘Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό’. Ο Κριμιζής, ένιωσε ‘εξαπατημένος’ και κατήγγειλε την αναξιοκρατία (2). Δεν άντεξε πάνω από έναν μήνα την συναναστροφή με τους επάξιους διαδόχους, εκείνου, του αμόρφωτου, που εξοστράκισε τον Αριστείδη.

Ο τεράστιος επιστήμονας  Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής.

Το 1920, ο πολύ μεγάλος καθηγητής, Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, που το 1919 έγινε μέλος της Πρωσικής Ακαδημίας με προσφώνηση του ιδρυτή της κβαντικής θεωρίας, Max Planck, αφήνει το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (τότε η Γερμανία είχε τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια, ενώ σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει), και έρχεται στην Ελλάδα. Στόχος του, υπό την αιγίδα του Ελευθερίου Βενιζέλου, να ιδρύσει ένα Ελληνικό πανεπιστήμιο στην τότε απελευθερωμένη πόλη της Σμύρνης. Δυστυχώς, δεν άκουσε την συμβουλή του πατέρα του ( που ήταν πρέσβης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), όταν τον συμβούλεψε να μην μπλέξει με το ελλαδικό κράτος. Ως γνωστόν, η εκστρατεία δεν πέτυχε. Πως αντιμετώπισαν τον μεγάλο επιστήμονα στην Αθήνα; Απλώς, τον υποβάθμισαν δίνοντας του καθήκοντα διδασκαλίας σε πρωτοετής φοιτητές, στο μάθημα στοιχεία των μαθηματικών.

Όμως, ο Καραθεοδωρής ξαναπροσπάθησε να βοηθήσει το κράτος. Έτσι, δέχεται την επόμενη πρόταση του Βενιζέλου, να αναβαθμίσει τα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας την τετραετία 1928-32. Πράγματι, ο μεγάλος μαθηματικός αρχίζει το έργο του και γράφει ένα σχετικό σύγγραμμα. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η επόμενη κυβέρνηση του Παπαναστασίου, αναθέτει σε έναν τυχαίο υπάλληλο, άξιο απόγονο αυτού του αμόρφωτου που ψήφισε κατά του Αριστείδη, να τον απαλλάξει από τα καθήκοντα του το 1932, γράφοντας του: ‘από εκδόσεως της παρούσης παύεσθε από την θέσιν του κυβερνητικού επιτρόπου την οποίαν κατείχατε εις τα πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης΄ (Κιτσίκης, 2014, σ367)! Εννοείται ότι δεν υπήρχε καμία ευχαρίστηση για τις υπηρεσίες του. Τώρα, που κάποιος βλέπει την συνέχεια εκείνου του αμόρφωτου που πλησίασε τον Αριστείδη, καταλαβαίνει ότι οι διάδοχοι του είναι υπεύθυνοι για αυτές τις γελοιότητες.

Ο τυχερός Γεώργιος Παπανικολάου

Αντίθετως, μόνο ο μεγάλος ιατρός, ο συνονόματος Παπανικολάου, γλύτωσε από κάτι παρόμοιο. Όταν ο Βενιζέλος του πρότεινε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αφοσιωθεί στην έρευνα και στην βελτίωση των Πανεπιστημίων με απόλυτη στήριξη του κράτους, ο Παπανικολάου, άρχισε να διαπραγματεύεται μαζί του, αλλά η ήττα του τελευταίου στις εκλογές τερμάτισε οποιαδήποτε υλοποίηση. Πάντως, ο ίδιος ανησυχούσε –και πολύ σωστά- πως ακόμα και αν δεχόταν, όταν κάποια στιγμή ο Βενιζέλος έχανε τις εκλογές, οι αντίπαλοι του θα τερμάτιζαν την δραστηριότητα του στην Ελλάδα. Έτσι, ο άνθρωπος δεν δεσμεύτηκε με το νεοελληνικό κράτος και αργότερα βρέθηκε στις ΗΠΑ, όπου μπήκε στο Πάνθεον της ιατρικής επιστήμης.

Εν κατακλείδι, δεν χρειάζονται άλλα παραδείγματα για να φανεί ότι ο  Έλληνας έχει τεράστιο αίσθημα κατωτερότητας, που είναι αναφαίρετο στοιχείο της ιστορίας του, δηλαδή της ψυχοσύνθεσης του λαού. Αυτή η ψυχολογική κατάσταση, ενεργοποιείται μόλις κάποιος καταφέρει κάτι με την αξία του στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, πίσω από τα αιτήματα για ισότητα και δικαιοσύνη, κρύβεται το μίσος απέναντι σε οτιδήποτε αξίζει και ξεχωρίζει. Ουσιαστικά, σε ασυνείδητο επίπεδο, λίγοι στην Ελλάδα χαίρονται πραγματικά για τα επιτεύγματα του Δασκαλάκη, του Καραθεοδωρή και όλων των υπολοίπων. Ούτως ή άλλως, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μπορεί ουσιαστικά να τα κατανοήσει (πόσοι ξέρουν στα σοβαρά τι είναι η αρχή Καραθεοδωρή μεταξύ πολλών άλλων;), ούτε μπορεί να τα προσαρμόσει στην φαντασία της, όπως την θρησκεία, ενώ όσοι είναι σχετικοί του κλάδου στην χώρα, φθονούν επειδή δεν ξεχώρισαν οι ίδιοι. Το τελευταίο βέβαια, οφείλεται πρώτον, στην αναξιοκρατία και στην κομματοκρατία της Ελλάδας, και δεύτερον, στο ότι η μορφή που εξοστράκισε τον Αριστείδη, υπάρχει έντονα στην συμπεριφορά των Ελλήνων.  Μάλλον, είναι αδύνατον να αλλάξει μια ψυχοσύνθεση 2500 ετών.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Διογένης Λαέρτιος. Βίοι Φιλοσόφων. V. Αριστοτέλης

Διόδωρος Σικελιώτης. Ιστορική Βιβλιοθήκη. XVIII

Ηρόδοτος. Ιστορίαι. Η & Κ

Κιτσίκης, Δ. (2014). Περί Ηρώων. Αθήνα: Ηρόδοτος

Kinross, P. B. (2002). The Ottoman centuries: The rise and fall of the Turkish Empire. New York: Perennial.

Mommsen, T. (2010).The History of Rome. Cambridge: Cambridge University Press.

Πλούταρχος. Βίοι Παράλληλοι: Αριστείδης.

Ross, W. D. (2016).Aristotle. London: Routledge, Taylor & Francis Group.

1) https://www.in.gr/2017/09/17/greece/gabrogloy-i-aristeia-einai-egwkentriki/

2) http://www.kathimerini.gr/961545/article/proswpa/synentey3eis/stamaths-krimizhs-sthn-k-niw8w-e3apathmenos-den-yparxei-a3iokratia