Η μελλοντική επιβίωση των Ρώσων: Ανατολή ή Δύση;

 

Θεμέλιο σε αρκετές ψυχολογικές προσεγγίσεις, αποτελεί μία εκτενή αναφορά και ανάλυση στο παρελθόν του ασθενή, που αποσκοπεί στην επίτευξη δημιουργίας σταθερών βάσεων. (Phares. 1994)

Μόνο όταν οι βάσεις αυτές έχουν δημιουργηθεί είναι εφικτή η ερμηνεία σημαντικών γεγονότων, η κατανόηση του παρόντος, όπως επίσης η κατανόηση του μέλλοντος και η ορθή δημιουργία στόχων, αλλά και η δικαιολόγηση ή έστω η αιτολόγηση μελλοντικών προθέσεων. (Φρόυντ. 1996)

Δηλαδή, με βάση την αρχή της ταυτότητας:εάν Α=Β και Β=Γ τότε Α=Γ, (Καντ. 2014) οι μελλοντικές κινήσεις (Γ) καθορίζονται από την ερμηνεία του παρελθόντος (Α), την επιρροή του στο παρόν, (Β) όπου με την σειρά του θα επηρεάσει το μέλλον. (Γ) Με βάση αυτόν το συλλογισμό θα θεωρηθεί πως, η ίδια αυτή ουσία μπορεί να εντοπιστεί και στην εξωτερική πολιτική. Πράγματι, σπουδαίοι πολιτικοί και συγγραφείς του χώρου ασπάζονται τον συλλογισμό αυτόν.(Kissinger, 1995, 2014. Brzezinski. 1998)

Το άρθρο αυτό, θα αναφερθεί συνοπτικά στο παρελθόν της Ρωσίας, στις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει και θα καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, ως προς το ποιά πλευρά θα διαλέξει τελικά η Ρωσία, την Ανατολή ή την Δύση;

I)Το ιστορικό υπόβαθρο

Η Ρωσία είναι ένα κράτος ανάμεσα σε δύο κόσμους, την Δύση και την Ανατολή. Έχει πάρει και από τους δύο στοιχεία, όμως εν γένει κυριαρχή η Δυτική επιρροή.

Είναι γνωστό πως οι Ρως που κατέκτησαν τα εδάαφη αυτά, είναι είτε Γερμανικό φύλο συγγενικό των Βίκινγκς, είτε σλαβικό. (Durant. 1959. ΣΤ. ΙΙΙ) Απόλυτη εξακρίβωση της καταγωγής τους είναι δύσκολο να υπάρξει, λόγω των λίγων σύγχρονων πηγών και της πορείας που ακολούθησαν αρκετοί ιστορικοί για να καλύψουν τις εθνικές τους ανάγκες και προκαταλήψεις. Αυτό που είναι κοινώς παραδεκτό από τους μελετητές είναι ότι πρόκειται για ένα Ευρωπαϊκό φύλο. Σημαντική αφετηρία είναι η ίδρυση του Κράτους των Ρως το 882 μ.χ. από τον περίφημο Βάραγγο, Ρούρικ-ένα δραστήριο πρόσωπο που διασώθηκε με αρκετές αναφορές που αγγίζουν την μυθολογία. (ο.π.) Ουσιαστικά θεμελιώθηκε σε μία αχανή περιοχή με μη συγκεκριμένη πολιτιστική ταυτότητα.

Ταυτοχρόνως, η “Βυζαντινή” διπλωματία στόχευε στο να εκπολιτίζει διάφορους λαούς που θεωρούσε επικίνδυνους, διαδίδοντας τον χριστιανισμό και συγκεκριμένα την Ορθοδοξία (φυσκά μετά το σχίσμα του 1054), μετατρέποντας έτσι πρώην εχθρούς σε υποψήφιους συμμάχους, ασκόντας ψυχολογική επίδραση αλλά και νομική κατοχύρωση στα πρωτεία του Χριστιανισμού λόγω της Κωνσταντινουπόλεως. (Ostrogorsky. 1978)

Παράλληλα, στα μέσα του 9ού αιώνα υπήρξε η δράση του Κυρίλλου και Μεθοδίου, οι οποίοι διέδωσαν τον Χριστιανισμό στους Σλάβους.

Η Κωνσταντινούπολη ασκούσε τακτικά επιρροή όχι μόνο λόγω του εκχριστιανισμού αυτών των φυλών, αλλά και μέσω του πολέμου: ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Τσιμισκής της Μακεδονικής Δυναστείας, κατάφερε να νικήσει τον Σβιετοσλάβο και να τους επιβληθεί. (Durant ο.π.)

Η αύξηση της “Βυζαντινής” επιρροής οδήγησε στον επίσημο εκχριστιανισμό των Ρως, που θεσμοθετήθηκε επισήμως με πρωτοβουλία του Βλαδίμηρου Α’, το 988 μ.χ.

Τον δέκατο τέταρτο αιώνα Οι Ρώσοι δέχθηκαν τρομερή βαρβαρική εισβολή από τους Μογγόλους με αποτέλεσμα την καταστροφή του Κιέβου. Πράγματι, οι  Μόγγολοι κυριάρχησαν αρκετά (1247-1480) με αποτέλεσμα η Ρωσία να ασχοληθεί με την επιβίωσή της, παρά με την ανάπτυξή της.

Θεμέλιο στην ιστορία του Ρωσικού κράτους είναι ο Ιβάν Γ’ (1440-1505)- και η σύζυγός του Ζωή Σοφία Παλαιολόγου, η ανιψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως. Λόγω των σημαντικών επιπτώσεων μετά την κατάρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Ρωσία χάρη στον Ιβάν και την Σοφία συσχετίστηκαν άμεσα με το “βυζάντιο” : υιοθετήθηκαν “Βυζαντινά” έθιμα όπως ο τίτλος του Καίσαρα-“Τσαρ” στα Ρωσικά-και ο Δικέφαλος Αετός θα χρησιμοποιούνταν πλέον από την “Τρίτη Ρώμη”, τον διάδοχο δηλαδή της πτώσης της Κωνσταντινουπόλεως. Συνοπτικά, ο οίκος του Ιβάν είχε νόμιμα δικαιώματα στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και μεταμορφώθηκε σε προστάτη τον Ορθοδόξων.

Παρόλες τις δυσκολίες, εμφανίστηκε ένας τεράστιος μεταρυθμιστής, που αντιλήφθηκε το χαμηλό επίπεδο της Ρωσίας σε σχέση με την Ευρώπη: Ο Μεγάλος Πέτρος. (1672-1625)

Έχοντας εκτεθεί στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό μέσω των ταξιδιών του, ο Πέτρος αποφάσισε να μεταμορφώσει ολοκληρωτικά την Ρωσική κοινωνία. Έθεσε ως κύριο αντικειμενικό του σκοπό τον εκσυχρονισμό, δηλαδή των εξευρωπαϊσμό των Ρώσων: Από εδώ και στο εξής, ξένοι επιστήμονες, καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες θα προσκαλούνται στην Ρωσία για να διαμορφώσουν ένα Ευρωπαϊκό κράτος, ο στρατός θα αναβαθμίζονταν με βάση τα Δυτικά πρότυπα με αντικειμενικό σκοπό την επέκτασή.

 Η αλλαγή των εθίμων, της καθημερινότητας και της νέας μεταμορφώσεως απαιτούσε μία νέα πρωτεύουσα, την Αγία Πετρούπολη.

Εδώ έχουμε ένα εντελώς παράδοξο γεγονός: πως εξηγείται ένας υπερβολικά συντηρητικός λαός να κάνει τις πιο ακραίες και βίαιες επαναστάσεις;   Ο Κοινωνικός Ψυχολόγος ΛεΜπον (1985, σ30), εξηγεί:

“Η μετριοπάθειά τους δεν τους προσάρμοζε ομαλά στις κοινωνικές αλλαγές. Δημιουργείται έτσι ένα χάσμα που συνήθως βαθαίνει τόσο πολύ ώστε τους υποχρεώνει να προσανατολιστούν ξαφνικά σε νέες συνθήκες”.

Με την διακυβέρνηση του Πέτρου η Ρωσία βρέθηκε πιο κοντά στην Ευρώπη, όμως, λόγω των ιστορικών κενών δεν μπόρεσε να σταθεροποιηθεί. Εντούτοις, δεν έπαψε ποτέ να επεκτίνεται.

Η Ρωσία επιπλέον, ήταν και είναι το μοναδικό κράτος που η κατάστασή της επηρεάζε ταυτοχρόνως την Δύση και την Ανατολή. Για να γίνει κατανοητή η ασσύληπτη εξάπλωση του Ρωσικού κράτους, έρευνα δείχνει πως από το 1552 μέχρι το 1917 η Ρωσία αύξανε την επικράτειά της κάθε χρόνο με μέσο όρο 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. (Figes. 2002) Αυτός είναι και ο λόγος που δεν χρειάζεται να αναλυθεί η εξάπλωσή της και θα αναφερθεί αρκετά συνοπτικά: με πρώτο πεδίο την Κεντρική Ασία, τον Καύκασο και την χερσόνησο του Αίμου, έπειτα την Ανατολική Ευρώπη αλλά και μέρη όπως η Σκανδιναβία και η Βαλτική. Επιπροσθέτως, προχώρησε προς τον Ειρηνικό και άγγιξε τα σύνορα της Κίνας αλλά και της Ιαπωνίας.

Επειτα, επεκτάθηκε και πέραν του Ειρηνικού με αποτέλεσμα για περίπου 140 χρόνια(1740-1867) να έχουν υπό την κατοχή τους Διάφορα εδάφη όχι απλώς της Αλάσκας αλλά της Χαβάης και της Καλιφόρνιας. Όσα απέμειναν υπό Ρωσική κυριαρχία πουλήθηκαν το 1867 στις Η.Π.Α. από τον Τσάρο Νικόλαο Β’.Η τσαρική αυλή είχε εξευρωπαϊστεί τόσο πολύ, που στην αυλή η επίσημη γλώσσα ήταν η Γαλλική. Υπήρχαν και Τσάροι που δεν γνώριζαν την τοπική γλώσσα. (Ferguson. 2007)

Η ουτοπία του κομμουνισμού, είχε ως βάση Ευρωπαϊκούς διανοητές και επιβλήθηκε σε μία παρακμιακή κοινωνία, φέρνοντας μία χειρότερη δικτατορία που οδήγησε στην απόλυτη εξαθλίωση των Ρωσικό λαό. Είναι γνωστό ότι οι Μπολτσεβίκοι χρηματοδοτήθηκαν από τους Γερμανούς. (ο.π.) Το ζητούμενο είναι πως η ιδεολογία, αλλά και η στήριξη για την επικράτησή της, ήταν πάλι Δυτική.

Ούτως ή άλλως, ο εμφύλιος πόλεμος και οι Σταλινικές εκκαθαρίσεις έφεραν τον θάνατο σε περισσότερους Ρώσους, απ’ότι σε όσους πολέμησαν τους πρώην συμμάχους τους, τους Ναζί. (ο.π.)

Εν τέλει, λόγω της καταπιέσεως, του αποτυχημένου οικονομικού συστήματος και της κενότητας που προκάλεσαν 74 χρόνια κομμουνισμού, η ΕΣΣΔ κατέρευσε.

Τα τελευταία 100 χρόνια δεν έχει υπάρξει φυσιολογική περίοδος στην Ρωσία. Μία συνοπτική αναφορά ξεκαθαρίζει την θέση αυτή:

Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος. (1904-5)

Α’ Π.Π. (1914-1918)

Εμφύλιος πόλεμος. (1917-1922)

Διάφορες συγκρούσεις μεταξύ Ρωσίας-Κίνας και Ρωσίας-Ιαπωνίας την περίοδο 1929-41

Β’ Π.Π.  (από την κομμουνιστική-ναζιστική συμμαχία του 1939 μέχρι την αλλαγή στρατοπέδου και το τέλος του 1945)

Ψυχρός πόλεμος. (1945-91)

Συγκρούσεις στην Τσετσενία. (1994-6. 1999-2009)

Ρωσο-Γεωργιανός πόλεμος. (2008)

Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος. (2014..)

Ρωσική εμπλοκή στην Συρία. (2015…)

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι λόγω της τεράστιας εκτάσεως, της Μογγολικής ηγεμονίας και της Οκτωβριανής Επανάστασης, η Ρωσία δεν γνώρισε oύτε Αναγέννηση ούτε Διαφωτισμό ούτε τις μετέπειτα εξελίξεις του πολιτισμού. Μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1991, έγινε η απόπειρα να εδραιωθεί δημοκρατία δυτικού τύπου.

Παρόλαυτά, δεν χρειάζονται πολλά στοιχεία για να αναλυθεί η θέση πως τον Τσάρο, τον διαδέχθηκαν οι κόκινοι Τσάροι και αυτούς με την σειρά του, τους έχει διαδεχθεί ο Πούτιν, που κυβερνάει αυταρχικά την Ρωσία με έναν Δημοκρατικό μανδύα: αν και αυτή την φορά έχει την στήριξη του λαού, σε αντίθεση με τους κόκινους Τσάρους.

Η σημερινή κατάσταση και το παράλληλο περιβάλλον:

Η ισορροπία δυνάμεων σήμερα είναι εντελώς διαφορετική απ’ότι στους προηγούμενους αιώνες και αυτό δημιουργεί όχι μόνο κινδύνους αλλά και ευκαιρίες για την Ρωσία:

II)Η Ρωσία και η Ευρώπη.

Αναλύθηκε σε προηγούμενο άρθρο η θέση πως η Ευρώπη καταστράφηκε το 1945 και ότι συντηρήθηκε από τις Η.Π.Α. λόγω του κοινού εχθρού, την Ε.Σ.Σ.Δ. Αναφέρθηκε επίσης πως μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ., που οδήγησε στην εκδήλωση ρήξεως κοινών συμφερόντων με τις Η.Π.Α., η σημερινή περίοδος είναι ο θάνατος της Ευρώπης. (1)

Κατά το Δ.Ν.Τ. η Ρωσία κατέχει την 12ή θέση σε Α.Ε.Π. παγκοσμίως  Οι Ευρωπαϊκές χώρες που την ξεπερνούν είναι η Γερμανία (σχεδόν τριπλάσιο), η Αγγλία (περίπου διπλάσιο), η Γαλλία-(σχεδόν διπλάσιο) και η Ιταλία. (2)

Λόγω της οικονομικής εξαθλιώσεως του κομμουνισμού και τις τρομερές επιπτώσεις που είχε η πτώση του το 91, η Ρωσία χρειάζεται τα Ευρωπαϊκά κεφάλαια σε μεγάλο βαθμό. Κύριος καταναλωτής Ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου, είναι η Ευρώπη.

Μολαταύτα, η ακριβώς αντίθετη κατάσταση επικρατεί στην στρατιωτική ισχύ σύμφωνα με την μελέτη της Credit suisse του 2015: Η Ρωσία είναι η δέυτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο και οι μοναδικές Ευρωπαϊκές χώρες που κατέχουν θέση στην δεκάδα είναι η Γαλλία (6ή), η Ιταλία (8ή) και η Αγγλία (9ή). Η Γερμανία που είναι πιο κοντά στην Ρωσία, είναι ουσιαστικά  στρατιωτικά ανύπαρκτη, διότι κατέχει την 18ή θέση.

Χρήσιμη αναφορά βασισμένη στην μελέτη της Federation of American Scientists, είναι πως η Ρωσία κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως ως πυρηνική δύναμη, με 7500 πυρηνικές κεφαλές, ενώ η Γαλλία έχει 300 και η Αγγλία 215. (3)

Συνεπώς η αδύναμη στρατιωτικά και πολιτικά διαιρεμένη Ευρώπη, δεν μπορεί να αντέξει κατά της Ρωσίας παρά μόνο αποκλειστικά μέσω του ΝΑΤΟ.

Η κρίση στην Κριμαία, εξάλλου, απέδειξε την παραπάνω θέση.

Η Κριμαία συματοδοτεί μία βασική πορεία της ιστορίας: ενόσω υπάρχει η κρίση, είναι μάλλον αδύνατον να ξανασυμμαχήσει η Γερμανία με την Ρωσία, όπως έκανε ο Χίτλερ με τον Στάλιν. Συνεπώς το μέλλον της Ε.Ε. και της Ρωσίας, αν και έχει μία μοιραία έλξη, προς το παρόν είναι αρνητικό.

Έτσι λοιπόν, ένα αντικειμενικό Εθνικό συμφέρον των Η.Π.Α., η αποφυγή της ενώσεως της Ευρασίας (Brzezinski. 1998) είναι προς το παρόν καλλυμένο.

Εν συνεχεία, το μέλλον της Ε.Ε. είναι αρκετά χλωμό λόγω των αμέτρητων προβλημάτων που δημιουργεί η ανεξέλεκτη μετανάστευση από την Μ.Α., της οικονομικής επεκτάσεως της Γερμανίας και ουσιαστικά του εντελώς αφηρημένου ρόλου της Ε.Ε. σαν θεσμό. Όσο η πτώση συνεχίζεται και το βάρος μετατίθεται προς την Άπω Ανατολή, η Ρωσία, ως ενδιάμεση δύναμη, καλείται να εξισορροπίσει την κατάρευση της ηγεμονίας της στην ανατολική της μεριά, αλλά ταυτοχρόνως, να απορροφίσει θετικά στοιχεία από την Δύση.

Ουσιαστικά, σε κάθε περίοδο βαθειάς κρίσεως-που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα- τα πιο χρήσιμα στρώματα, δηλαδή οι επιστήμονες, ειδικευμένοι εργάτες, διανοούμενοι κ.α τίνουν να μεταναστεύουν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αλλού και να ανταμοίβονται αναλόγως. (LeBon. 1998)

Επειδή πλέον η Ρωσία προσπαθεί να αφομοιώσει τον Καπιταλισμό, έχει την κατάλληλη ευκαιρία να δημιουργήσει ιδανικό περιβάλλον που να ενισχύει την μετανάστευση Ευρωπαίων. Θα μπορούσε να αποτελέσει και μία λύση στο δημογραφικό πρόβλημα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει η χώρα.

Παράλληλα, στην Ευρώπη συντελείται ο θάνατος του καθολικισμού αλλά και του προτεσταντισμού. Συνεπώς, η Ρωσία, θα μπορούσε να εκμεταλευτεί την επερχόμενη Ευρωπαϊκή παρακμή και να απορροφίσει ότι χρησιμότερο μπορεί, παρουσιάζοντας τον εαυτό της όχι απλά ως προστάτιδα των Ορθοδόξων, αλλά και των χριστιανών γενικότερα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

III) Η Ρωσία και η Ασία.

Σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ. η Κίνα κατέχει περίπου δεκαπλάσιο ΑΕΠ από την Ρωσία και φυσικά έχει περίπου δεκαπλάσιο πληθυσμό. Παρόλαυτα, στρατιωτικά η Ρωσία είναι μόλις μία θέση ανώτερη αλλά υπερτερεί πάρα πολύ σε πυρηνική δύναμη. (ο.π.) Όσον αφορά την Ινδία, ανεξαρτήτως του ότι δεν συνορεύουν, έχει σχεδόν διπλάσιο ΑΕΠ από την Ρωσία και χονδρικά δεκαπλάσιο πληθυσμό. Αντιθέτως, στρατιωτικά είναι τρεις θέσεις κατώτερη. Έπειτα, ακολουθεί η Ιαπωνία που είναι 3η σε παγκόσμιο ΑΕΠ έχοντας σχεδόν τετραπλάσια διαφορά από την Ρωσία. Όμως, είναι δύο θέσεις κατώτερη στον στρατιωτικό τομέα.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η Ρωσία είναι εντελώς αραιοκατοικημένη σε σχέση με τις προηγούμενες χώρες, όπου δύο από αυτές αποτελούν τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο, αλλά και η Ιαπωνία που κατοικεί σε μικρό έδαφος, σε σύγκριση με τον αριθμό Ιαπώνων.

Συνεπώς, αποτελεί εύλογο συμπέρασμα ότι συνορεύει με χώρες που αναπτύσσονται οικονομικά και πληθυσμιακά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επισφραγιστεί μία σταθερή συμμαχία και να απειλείται σταδιακά.

Άρα με την πάροδο του χρόνου, η Ρωσία θα απομακρύνεται όλο περισσότερο από την Ασία, εκτός και άν κοιτάξει πραγματικά το Εθνικό της συμφέρον.

Στον Νότο του πελώριου Ρωσικού κράτους, υπάρχουν κράτη αρκετά εχθρικά όπως Το Καζακστάν, η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν. Εν κατακλείδι, ούτε προς τα εκεί μπορεί να βρει κάποιον αξιόλογο σύμμαχο.

IV)Η Ρωσία και οι Η.Π.Α.

Οποιαδήποτε αναφορά για τον ψυχρό πόλεμο και την χρόνια έχθρα μεταξύ των δύο κρατών θα ήταν περριτή. Το ζητούμενο είναι πως υπάρχει ένας κανόνας στην ιστορία: συχνά, πρώην φανατικοί εχθροί εξελίσσονται σε μελλοντικούς συμμάχους. Παράδειγμα είναι το μίσος μεταξύ Ελλήνων-Ρωμαίων, που τελικά οδήγησε σε μία συνύπαρξη στον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό, ή το  χρόνιο μίσος μεταξύ Άγγλων-Γάλλων εξελίχθηκε σε μία συμμαχία-όπως ο προηγούμενος αιώνας- λόγω της ανόδου της Γερμανίας. Τελευταίο παράδειγμα είναι η έχθρα μεταξύ Ιαπωνίας-Η.Π.Α. όπου μεταμορφώθηκε σε μία αναγκαία φιλία λόγω της Κίνας κ.α.

Έτσι ακριβώς, επειδή σήμερα ο κύριος ανταγωνιστής των Η.Π.Α. είναι η Κίνα και λόγω των αναφορών μεταξύ Ρωσίας-Κίνας που αναφέρθηκαν προηγουμένως, ο κοινός ανταγωνιστής ενώνει τους πρώην εχθρούς.

Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ βολικότερο και για τις δύο πλευρές, να μοιράζονται τον κόσμο και να συγκρούονται μεταξύ τους, παρά να υπάρχει η πιθανότητα η Κίνα να γίνει η 1ή δύναμη στον κόσμο, κάτι που δεν θα επιτρέψει η Αμερική και η Ρωσία θα ζούσε άμεσα τις συνέπειες.

Ο ο τότε ηγέτης της ΕΣΣΔ, Μπρέζνιεφ, είχε μία εκδήλωση διορατικότητος:είχε προτίνει στον τότε Υπουργό Εξωτερικών των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσσιντζερ, μία αμερικανοσοβιετική συμμαχία κατά της Κίνας. (Kissinger. 2000. ΙΧ. σ283)

Αν και αυτό το έκανε ως μέτρο να ακυρωθεί η ουσία όλων των άλλων συμμαχιών των Η.Π.Α., στην σημερινή κατάσταση μία τέτοια αμοιβαία συνεργασία είναι απαραίτητη.

Συμπέρασμα

Εν κατακλείδι, Η Ρωσία είναι επηρεασμένη από τον “Βυζαντινό” και Ευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά λόγω όσων αναφέρθηκαν, δεν γνώρισε Αναγέννηση, Διαφωτισμό κ.α. Συνεπώς είναι αρκετά στάδια πίσω.

Από την άλλη μεριά, δεν βρίσκεται σε παρακμή όπως η Ευρώπη σήμερα, με αποτέλεσμα να μπορέσει να εκμεταλευτεί την πτώση της στο μέλλον αφομοιώνοντας Ευρωπαίους διανοούμενους και έμπειρους εργάτες, δίνοντας έμφαση στο Χριστιανικό στοιχείο, εάν φυσικά το συνδέσει με καπιταλιστικά κίνητρα, που ευνοούν την μετανάστευση και την επιστήμη.

Οι σχέσεις Ρωσίας και Γερμανικής Ε.Ε. θα παραμείνουν ψυχρές. Αντιθέτως, σαν Ευρώπη συνολικά, η Ρωσία έχει ανάγκη τα κεφάλαια αλλά και η Ευρώπη αντίστοιχα, όσο πιο πολύ απομακρύνεται από τις Η.Π.Α., τόσο περισσότερο ανεβαίνει η στρατηγική χρησιμότητα της Ρωσίας.

Μολαταύτα, οποιαδήποτε προσέγγιση με την Ανατολή, ειδικά στην περίοδο που η Κίνα ανεβαίνει ραγδαία, οι συνέπειες για την Ρωσία θα είναι απολύτως καταστροφικές και άμεσες. Η Ευρώπη και οι Η.Π.Α. θα επηρεαστούν εξίσου εάν αφήσουν την κατάσταση ανεξέλεκτη, η Ρωσία όμως επηρεάζεται άμεσα λόγω κοινών συνόρων.

Μοναδική λύση στο πρόβλημα αυτό είναι οικονομική και στρατιωτική συμμαχία με τις Η.Π.Α. Δεν υπάρχει άλλη λύση στην τεράστια διαφορά που έχουν οι δυσαναλογίες στον δημογραφικό και οικονομικό τομέα σε σύγκριση με την Ανατολή.

Συνεπώς, όσο δύσκολη εάν δείχνει η Ρωσία στις διαπραγματεύσεις της με τις Η.Π.Α., σύντομα θα πάρει το πλευρό των Αμερικανών.Το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι η στρατιωτική υπεροχή και στην έσχατη λύση η πυρηνική υπεροπλία.

Όμως, τα μειονεκτήματα της, δηλαδή η οικονομία και το δημογραφικό, μπορούν να λυθούν με σωστή πολιτική. Για να υλοποιηθούν όμως αυτά, θα πρέπει να υπάρχει και ένα λιγότερο αυταρχικό πολίτευμα, τουλάχιστον όσον αφορά την οικονομική δραστηριότητα.

Εν κατακλείδι, όσο αντιαμερικανική πολιτική εκδηλώνει η Ρωσία του Πούτιν, η ιστορική πορεία δείχνει πως θα συνεργαστεί αναγκαστικά με την υπερδύναμη των Η.Π.Α., αλλιώς θα καταρεύσει λόγω της ανόδου της Ανατολής, που αργά η γρήγορα, θα οδηγήσει σε δημογραφικό εφιάλτη και απώλεια συνόρων κατά του Ρωσικού λαού.

Παραπομπές:

Brzezinski, Z. (1998). Η Μεγάλη Σκακιέρα. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Λιβάνη

Durant, W.  (1959). Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού. Τ ΣΤ. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Σιροπούλοι

Ferguson, N. (2007). Ο Πόλεμος Στον Κόσμο. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Ιωλκός

Figes, J. (2002). A Cultural History of Russia. New York. Picador

Freud, S. (1996). Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Επίκουρος 

Kant, I. (2014). Λογική. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Printa

Kissinger, H. (1995). Διπλωματία. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Λιβάνη

Kissinger, H. (2000). Χρόνια Ανανέωσης. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Λιβάνη

Kissinger, H. (2014). Παγκόσμια Τάξη. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Λιβάνη

LeBon, G. (1985). Η Ψυχολογία των Επαναστάσεων. Ελληνική Έκδοση.Αθήνα. Δαμιανός.

LeBon, G. (1998). Πολιτική Ψυχολογία. Ελληνική Έκδοση. Ζήτρος. Θεσσαλονίκη.

Ostrogorsky, G. (1978). Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους. Ελληνική Έκδοση. Αθήνα. Βασιλόπουλος.

Phares, E.J. (1994). Clinical  Psychology:Concepts Methods and Profession. 4^th Edition. California. Brooks.

 1)

http://www.geopolitics.com.gr/2017/03/blog-post_79.html

2)

http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2017/01/weodata/weorept.aspx?pr.x=49&pr.y=13&sy=2017&ey=2017&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=.&br=1&c=512%2C672%2C914%2C946%2C612%2C137%2C614%2C546%2C311%2C962%2C213%2C674%2C911%2C676%2C193%2C548%2C122%2C556%2C912%2C678%2C313%2C181%2C419%2C867%2C513%2C682%2C316%2C684%2C913%2C273%2C124%2C868%2C339%2C921%2C638%2C948%2C514%2C943%2C218%2C686%2C963%2C688%2C616%2C518%2C223%2C728%2C516%2C836%2C918%2C558%2C748%2C138%2C618%2C196%2C624%2C278%2C522%2C692%2C622%2C694%2C156%2C142%2C626%2C449%2C628%2C564%2C228%2C565%2C924%2C283%2C233%2C853%2C632%2C288%2C636%2C293%2C634%2C566%2C238%2C964%2C662%2C182%2C960%2C359%2C423%2C453%2C935%2C968%2C128%2C922%2C611%2C714%2C321%2C862%2C243%2C135%2C248%2C716%2C469%2C456%2C253%2C722%2C642%2C942%2C643%2C718%2C939%2C724%2C644%2C576%2C819%2C936%2C172%2C961%2C132%2C813%2C646%2C199%2C648%2C733%2C915%2C184%2C134%2C524%2C652%2C361%2C174%2C362%2C328%2C364%2C258%2C732%2C656%2C366%2C654%2C734%2C336%2C144%2C263%2C146%2C268%2C463%2C532%2C528%2C944%2C923%2C176%2C738%2C534%2C578%2C536%2C537%2C429%2C742%2C433%2C866%2C178%2C369%2C436%2C744%2C136%2C186%2C343%2C925%2C158%2C869%2C439%2C746%2C916%2C926%2C664%2C466%2C826%2C112%2C542%2C111%2C967%2C298%2C443%2C927%2C917%2C846%2C544%2C299%2C941%2C582%2C446%2C474%2C666%2C754%2C668%2C698&s=NGDPD&grp=0&a=

3) www.fas.org

Ο Αναγκαίος θάνατος της Γερμανικής ηγεμονίας.

        

Το άρθρο θα επικεντρωθεί στο ρόλο της Γερμανίας μετά το 1871, δηλαδή το έτος ιδρύσεως της Γερμανικής Αυτοκρατορίας από τον Μπίσμαρκ.Θα αναφερθεί συνοπτικά στην εξέλιξή του όσον αφορά τον προηγούμενο αιώνα και φυσικά θα καταλήξει σε συμπέρασμα που συσχετίζεται με τον τίτλο του.

Στην αρχή του βιβλίου, Διπλωματία, ο Κύριος Κίσσιντζερ (1995. Κ1, σ23) γράφει:

“Τον 18ό αιώνα, η Μεγάλη Βρετανία ανέπτυξε την ιδέα της ισορροπίας των δυνάμεων που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή διπλωματία για τα επόμενα 200 χρόνια.Τον 19ό αιώνα, η Αυστρία του Μέτερνιχ αναδόμησε τη Συμφωνία της Ευρώπης και η Γερμανία του Μπίσμαρκ τη διέλυσε για να αναπλάσει την ευρωπαϊκή δπλωματία σε ένα ψυχρό παιχνίδι πολιτικής ισχύος”. 

Αυτό που διέλυσε λοιπόν η Γερμανία ήταν μία εποχή αναμφισβήτης σταθερότητας ανάμεσα στα Έθνη-κράτη της Ευρώπης που επικράτησε από το τέλος των ναπολεόντιων πολέμων.Αυτή η αρμονία υπήρξε από το 1815 μέχρι το 1871.Η άνοδος της γερμανικής δυνάμεως επηρέασε την σύσφιξη των συμμαχιών και διάφορα λάθη και από τις δύο πλευρές, οδήγησαν στην αρχική καταστροφή της Ευρώπης, δηλαδή στον Α’ Π.Π.

Ήταν μία απόλυτη αποτυχία:Η Αυστροουγγρική, Γερμανική και Οθωμανική Αυτοκρατορία διαλύθηκαν.Η Ρωσία έπεσε στα χέρια της βαρβαρότητας και δημιουργήθηκε το πρώτο κομμουνιστικό κράτος (δίνοντας την ευκαιρία να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Γερμανία, λίγα  χρόνια αργότερα).Βρετανία και Γαλλία βγήκαν πλήρως αποδυναμωμένες, οι Η.Π.Α. συνέχισαν να ανεβαίνουν ραγδαία και νέα κράτη άρχισαν να εμφανίζονται στον ορίζοντα, όπως η Ιαπωνία. (Ferguson, 2006)

Φυσικά υπήρξαν και περίπου 20.000.000 νεκροί.

Ήδη από το 1918 το κέντρο βάρους άρχισε να απομακρύνεται από την Ευρώπη και ο Αμερικανικός παράγοντας να ισχυροποιείται ραγδαία για διάφορους λόγους όπως:ορθό καπιταλισμό, εύπορη γη, βολικά σύνορα, αύξηση πληθυσμού, ανοιχτό πολίτευμα σε όσους Ευρωπαίους μετανάστευαν στις Η.Π.Α. με αποτέλεσμα πλήθος επιστημόνων, αλλά και ανθρώπων που αργότερα θα μετέχουν στον Β Π.Π., να συνεισφέρουν στο κράτος των Η.Π.Α.

Παρόλαυτα, αν και η Γερμανία ηττήθηκε, η συνθήκη των Βερσαλλιών στις 28/6/1919 ήταν σχεδόν δεδομένο ότι θα οδηγήσει ξανά σε πόλεμο την Γερμανία και αξίζει να αναφερθεί, πως δεν καταστράφηκε όσο περίμεναν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία:λαός στρατιωτικός και χρεωμένος, απογοητευμένος από την ήττα του, ταυτοχρόνως ικανός για συλλογική οργάνωση: δεν ήταν και πολύ δύσκολο να κερδίσει την εύνοια των μαζών.

Αυτό οδήγησε στην επισημοποίηση της βαρβαρότητας στο όνομα του σοσιαλισμού:Από την μία η διαστρεβλωμένη κοινωνιολογία του κομμουνισμού στην Ρωσία, και από την άλλη η διαστρεβλωμένη ανθρωπολογία του ναζισμού στην Γερμανία

Ένας άνθρωπος που δεν πάσχει από κάποια μορφή ψυχοπάθειας, την εποχή του 1935 για παράδειγμα, θα προτιμούσε αναμφισβήτητα να κατοικεί στην Δημοκρατική/Καπιταλιστική Αγγλία, παρά στην Ρωσία ή στην Γερμανία.

Εν πάσει περιπτώσει, για δεύτερη φορά ξεσήκωσαν τον κόσμο όλο οι Γερμανοί (φυσικά και η άλλη πλευρά έκανε λάθη, όπως αναφέρθηκε) και το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει επισήμως η Ευρώπη και οι δυνάμεις που την ανταγωνίζονταν, να ανέβουν ραγδαία.Άνω των 60.000.000 πέθαναν αυτήν τη φορά

Οι Η.Π.Α. έγινε η πρώτη στρατιωτική (η μόνη, τότε πυρηνική δύναμη) και οικονομική δύναμη του πλανήτη.Μάλιστα μετά τον Β. Π.Π. είχε σχεδόν το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ (σήμερα περίπου το μισό απ’ότι προηγουμένως).

Από την άλλη μεριά, η Ε.Σ.Σ.Δ. του Στάλιν συνέχισε να είναι στρατιωτική υπερδύναμη, άρχισε να εξοπλίζεται σταδιακά με πυρηνικά, εφάρμοσε μία ακραία κολλεκτιβοποίηση και επωφελήθηκε από τον θάνατο της Ευρώπης:ο Στάλιν έφτασε μέχρι το Βερολίνο και διοικούσε ένα απέραντο κράτος σχεδόν 300.000.000.

Έτσι λοιπόν ο Αμερικανικός παράγοντας κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου, έπρεπε να αυξήσει τις συμμαχίες του με άλλα κράτη που θα τα χρησιμοποιούσε ως αντίβαρα (προς δικό του όφελος) κατά της Ε.Σ.Σ.Δ. Γιαυτόν λοιπόν τον λόγο, δημιούργησε συμμαχία με την Γερμανία, των παραδοσιακό εχθρό των “αγγλοσαξώνων”, χρηματοδότησε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό πτώμα για να ανέλθει στο επίπεδο που θα του είναι χρήσιμο, όχι τόσο όμως, ώστε να γίνει και ανεξάρτητο.

Παράλληλα με τον ψυχρό πόλεμο, η άνοδος της Ασίας πραγματοποιούνταν, και μάλλον ο προηγούμενος αιώνας θα πρέπει να ερμηνευτεί όχι απλώς ως η πτώση της Δύσεως, αλλά και η ταυτόχρονη άνοδος της Ασίας, δηλαδή Κίνας και Ιαπωνίας (Ferguson, 2006)

Οι Ευρωπαίοι είχαν την ιδέα να δημιουργήσουν την Ε.Ε. ουσιαστικά ως αντίβαρο κατά της Αμερικής, (Kisinger, 2002) αλλά και της Σοβιετικής Ενώσεως.Παρόλαυτα η Αμερική αρχικά στήριξε μία τέτοια ιδέα λόγω του κοινού εχθρού.

Λόγω της εκπληκτικής και ορθής Μακιαβελλικής πολιτικής των Αμερικανών, όπως επίσης και του αποτυχημένου Σοβιετικού οικονομικού συστήματος, η Ε.Σ.Σ.Δ. καταστράφηκε ολοσχερώς και το 1991 αφανίστηκε ο κοινός εχθρός που έδενε την “Δύση”.Η ένωση της Γερμανίας που πραγματοποιήθηκε με Αμερικανική υποστήριξη οδήγησε όμως στο ίδιο, κλασσικό πλέον πρόβλημα της διεθνής πολιτικής:η Γερμανία θα επεκταθεί ξανά.Το ζητούμενο ήταν όμως, προς ποιά κατεύθυνση;

Σύντομα επισκίασε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη και τα εγκλώβισε στο Ευρώ, που είναι το Μάρκο με άλλη ονομασία. Οι Αγγλοσάξωνες όμως, ως το σοβαρότερο κράτος της Ευρώπης, δεν ήταν τόσο ανόητοι ώστε να πετάξουν την Λίρα τους, ούτε πήραν ποτέ την Ε.Ε. τόσο στα σοβαρά, λόγω των ιδιαίτερων σχέσεων με τις Η.Π.Α. και τις εμπορικές σχέσεις με άλλα κράτη που ανεβαίνουν και είναι μεγάλες αγορές, όπως η Ινδία.

Ας αναφερθεί η σημερινή κατάσταση της Γερμανίας:ο στρατός της είναι υπερβολικά κατώτερος σε σχέση με το παρελθόν της:είναι η 18ή στρατιωτική δύναμη (CreditSuisse. 2015) Ουσιαστικά δεν έχει ούτε την μισή δύναμη από τις Η.Π.Α. Αξίζει να αναφερθεί ότι η Τουρκία είναι 10ή, δηλαδή 8 θέσεις ανώτερη της Γερμανίας.Αποτελεί τον 17ό πληθυσμό στον κόσμο, δηλαδή περίπου 4 φορές μικρότερο από τις Η.Π.Α. που είναι ο 3ός και φυσικά η σύγκριση με την Κίνα είναι ανούσια.

Όσον αφορά την οικονομία της σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά το ΔΝΤ (1), το ΑΕΠ της είναι μεν 4ό (3.494.898| 4.65), όμως σημαντικά μικρότερο της Κίνας (11.391.619| 15.1) και φυσικά υπερβολικά αδύναμο μπροστά στην Αμερική. (18.561.934|  24.7)

Συνεπώς, ναι μεν η Γερμανία έχει την μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη, όμως σε παγκόσμια δεδομένα υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις 2 δυνάμεις, Αμερική και Κίνα.Επιπλέον, Εάν φύγει και η Γαλλία από την Ε.Ε. (όπως υπόσχεται η Λεπέν), μία συνεργασία Αγγλίας (5ής οικονομίας) και Γαλλίας (6ής) μπορεί άνετα να προσπεράσει την Γερμανική οικονομία, ενώ ήδη, την προσπερνάει κάθε χώρα σε στρατό:Η Γαλλία είναι 6ή η Αγγλία 9ή.

Φυσικά η Γερμανία όπως και όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν να αντιμετωπίσουν το τεράστιο πρόβλημα των μουσουλμάνων:η διαφορά είναι ότι μόνο η Γερμανία εγκρίνει την εισροή τους στην Ευρώπη σε μεγάλη αντίθεση με την σημερινή Αγγλία-όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα, και την ρητορική της Λεπέν. (φυσικά η πολιτική εφαρμογή καθορίζεται στο τι κληρονομεί ο πολιτικός, όχι στο τι ανακοινώνει, παρόλαυτα είναι πιθανό να εφαρμόσει όσα λέει μέχρι ενός σημείου)

Στον διπλωματικό της τομέα τα πράγματα της Γερμανίας είναι άσχημα:από το 91 και μετά δεν έχει καλές σχέσεις με την Αμερική.Μάλιστα η εκλογή Τράμπ δείχνει στροφή προς την Ρωσία, μείωση του ρόλου του ΝΑΤΟ. Το δημοψήφισμα της Αγγλίας χάλασε τις σχέσεις με την Γερμανία.Όσον αφορά την Γαλλία, η Λεπέν θέλει να φύγει και από την Ε.Ε. και από το Ευρώ.Το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιταλία έδειξε επίσης ρίξη στην διπλωματία με την Γερμανία.

Ακόμη σημαντικότερο: με την κρίση της Κριμαίας, τουλάχιστον προς το παρόν, αποκλείεται μία συμμαχία Ρωσίας-Γερμανίας κατά των υπολοίπων, όπως παλαιότερα μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν.

Η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή ανάμεσα στην σύγκρουση Αμερικής-Κίνας:Η τελευταία χώρα μεγαλώνει επικίνδυνα και έχει σχεδόν δεκαπλάσιο πληθυσμό.Η Ιαπωνία έχει μόλις 20 εκατομμύρια λιγότερο πληθυσμό από την Ρωσία, αλλα΄η τελευταία αποτελεί το μεγαλύτερο κράτος του κόσμου και είναι έντονα αραιοκατοικημένη.Όλα δείχνουν ένα άνοιγμα προς την Αμερική τώρα που η Γερμανία είναι υπό παρακμή.

Το μόνο κράτος που έχει προσπαθήσει η Γερμανία να προσεγγίσει είναι η Τουρκία.Παρόλαυτα η τελευταία έχει βρεθεί σε μία βάρβαρη κατάσταση και η αστάθεια που δημιουργεί ο Ερντογάν είναι τόσο ολοφάνερη, ώστε δεν χρειάζεται να αναφερθούν λεπτομέρειες για να αποδειχθεί αυτή η θέση.

Ηγεμονία με μικρό στρατό και όχι τεράστια (με την έννοια της λέξεως) οικονομία δεν μπορεί, ούτε αξίζει, να έχει κανένα κράτος.Η Γερμανία δεν μπορεί να κρατήσει την αρχηγία της στην Ε.Ε. διότι ούτε μπορεί να επιβληθεί διά της βίας και σίγουρα, ούτε μέσω της διπλωματίας.Προσπαθεί μέσω της οικονομίας:για πόσο ακόμα όμως θα μπορεί;Είναι μία πλασματική ηγεμονία και πλέον λίγες χώρες την παίρνουν στα σοβαρά, δυστυχώς και η Ελλάδα.

Η μοναδική λύση για την Ελλάδα είναι η σύσφιξη σχέσεων με τις Η.Π.Α., την κυβέρνηση Τράμπ, την Αγγλία, την Γαλλία (υπό την προϋπόθεση ότι θα βγει η Λεπέν) και την Ιταλία. 

Για να υπάρχουν όμως άριστες σχέσεις με τις Η.Π.Α., επιβάλλεται να αυξηθούν οι σχέσεις με το Ισραήλ-το μόνο κράτος της μεσογείου που μπορεί να υπάρξει πραγματικά συνεργάτης.Εκτός και αν η Ελλάδα προτιμάει να σπαταλάει τα λεφτά της στην Γερμανία, που το μέλλον της είναι αρκετά δυσοίωνο.

Το ότι αυτό μπορεί να υλοποιηθεί από μία κυβέρνηση αξιοκρατική, δηλαδή ούτε από αυτήν που είναι στην εξουσία, ούτε από όσα κόμματα είναι στην βουλή, είναι άλλο θέμα και δεν αποτελεί μέρος του άρθρου.

Αρκεί να τονιστεί πως για να σωθείς, πρέπει να προσχωρήσεις στο πλευρό του νικητή, χωρίς να τα περιμένεις όλα από αυτόν.Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σπαταλάς τον χρόνο σου με πλασματικές δυνάμεις. 

Ferguson, N. (1998). Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αθήνα. Ιωλκός.

Ferguson, N. (2006). Ο Πόλεμος Στον Κόσμο. Αθήνα. Ιωλκός.

Kissinger, H. (1995). Διπλωματία. Αθήνα. Λιβάνης. 

Kissinger, H. (2002). ΗΠΑ:Αυτοκρατορία ή Ηγετική Δύναμη;. Αθήνα. Λιβάνης. 

(1) http://www.imf.org

Οι συνέπειες της παγκόσμιας διάδόσεως του Ευρωπαϊκού κράτους και η ιστορική εγκυρότητα της νέας εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α.

 A)

Τα Ευρωπαϊκά κράτη

Η Ισορροπία δυνάμεων που δημιουργήθηκε (ή έστω αναδημιουργήθηκε) μετά τους Ναπολεόντιους πολέμους το 1815, έδωσε άλλη βαρύτητα στην  παγκόσμια επιρροή της Ευρώπης.Πλέον τα Ευρωπαϊκά κράτη δεν θα πολεμούσαν μεταξύ τους και θα είχαν κάθε δικαίωμα να επεκταθούν εκτός Ευρώπης, όπως είχαν κάνει ήδη άλλωστε.

Βασιζόμενοι στην Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και τον Ρομαντισμό, η Ευρώπη ανέπτυξε έναν πολιτισμό που ξεπερνούσε με τεράστια διαφορά όλους τους παράλληλους.Επιπροσθέτως, λόγω της συγγένειας, των παρόμοιων εθίμων, της ίδιας θρησκείας (αν και με διαφορετικά δόγματα) και της παράλληλης εξελίξεως, τα Ευρωπαϊκά κράτη κατάφεραν να έχουν μία αμοιβαία κατανόηση που μπορούσε να οδηγήσει στην ισορροπία δυνάμεων.

Είναι δεδομένο ότι αυτή η κατανόηση δεν απέτρεπε την εμφάνιση Μακιαβελλισμού, μίας μεθόδου που είναι ούτως ή άλλως ταυτόσημη με την επιβίωση του κράτους.Παρόλα αυτά, μία τέτοια κατανόηση σήμερα είναι απολύτως αδύνατη, εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (Η.Π.Α., Κίνα και Ρωσία) είναι εντελώς διαφορετικές.

Η τεράστια ανωτερότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού ήταν ολοφάνερη σε όλους τους τομείς: φιλοσοφία, επιστήμη, τεχνολογία, τέχνη. Εντούτοις, υπήρχαν λαοί αρχαιότεροι που είχαν να δείξουν σπουδαία επιτεύγματα, όμως τους έλειπε το κράτος με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου.Η Ιαπωνία, η Κίνα και  η Ινδία  αποτελούν ταιριαστά παραδείγματα.

ΙΑΠΩΝΙΑ

Η Ιαπωνία, ίσως και λόγω της γεωγραφικής της απομονώσεως, ήταν μία χώρα κλειστή απέναντι στους ξένους.Για την ακρίβεια, τους θεωρούσε βαρβάρους και τους απέφευγε. Είχε ως επίκεντρό της τον Αυτοκράτορα: θεωρούνταν Υιός του Ουρανού και ως ο μόνος μεσολαβητής μεταξύ θεϊκού και ανθρώπινου κόσμου. (Kissinger. 2014. V. σ258-9. Durant. 1969)

Στις 8 Ιουλίου του 1853, ο σπουδαίος Αμερικανός ναύαρχος Perry αποβιβάστηκε στην Ιαπωνία παρά τις απαγορεύσεις της κυβερνήσεως. Ο Perry ερχόταν από ένα κράτος πολύ πιο οργανωμένο, από την Ιαπωνία και είχε μαζί του την ανωτερότητα της στρατιωτικής τεχνολογίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι είχε μόνο τέσσερα πλοία και 560 άνδρες και ότι η Ιαπωνική κυβέρνηση ήταν αδύνατον να αντιδράσει.

Έτσι λοιπόν, όταν αποβιβάστηκε στην Ουράγκα, απαίτησε να γίνει αμέσως δεκτός από την ανώτατη εξουσία της χώρας. Αναστατωμένοι τον υποδέχθηκαν και τους διαβεβαίωσε πως το μοναδικό πράγμα που επιζητούν οι Η.Π.Α. είναι το άνοιγμα μερικών Ιαπωνικών λιμένων για το Αμερικανικό εμπόριο, όπως επίσης εγγύηση για την ασφάλεια των Αμερικανικών πλοίων. Το 1854 η Ιαπωνία υπέγραψε την συνθήκη της Καναγκάβα, ουσιαστικά μία υποταγή απέναντι στις απαιτήσεις των Η.Π.Α.

Ο Durant γράφει:

“Ο ‘Ιαπωνικὸς λαὸς ἠσθάνθη κατ᾽ἀρχὰς ταπείνωσιν ἀπὸ τὰς Συνθήκας, ἀλλὰ ταχέως τὰς ἀντεμετώπισε ὠς ὄργανα τῆς ἐξελίξεώς του καὶ τοῦ πεπρωμένου του. Μερικοὶ ἠθέλησαν νὰ καταπολεμήσουν τοὺς ξένους, ἀδιαφοροὺντες διὰ τοὺς κινδύνους, καὶ νὰ ἐπαναφέρουν τὸ ἀρχαῖον φεουδαλικὸν καὶ ἀγροτικόν σύστημα, διὰ νὰ ζήση ἠ Ιαπωνία ἀπομονωμένη καὶ αὐτάρκης. 

῎Αλλοι ὄμως ἔκριναν σκοπιμώτερον νὰ μιμηθοῦν τοὺς Δυτικούς ἀντὶ νὰ τοὺς ἐκδιώξουν. Δι᾽αὐτούς, τὸ μόνον μέσον, διὰ τοῦ όποίου ἠ χώρα θὰ ἀπέφευγε εἰς τὸ μέλλον νέας ἤττας, καθὼς καὶ τὴν οἰκονομικὴν ὐποταγήν, ἤτο νὰ ἐνστερνισθῆ τὸ ταχύτερον τὰς μεθόδους τῆς δυτικῆς βιομηχανίας καὶ τῆν τεχνικὴν τοῦ συγχρόνου πολέμου”  (1969. I. σ930-1).

Η μεταμόρφωση ήταν ραγδαία διότι η διαδικασία της δυτικοποιήσεως εφαρμόστηκε ταχύτατα: πλέον ήταν ανοιχτοί στο εμπόριο, το 1867 ο Αυτοκράτωρ ανατράπηκε για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη. Αμερικανοί δάσκαλοι, Γερμανοί γιατροί μέχρι και Ιταλοί καλλιτέχνες άλλαζαν την Ιαπωνία κάθε ημέρα. Το 1889 δημιούργησαν αυτό που τους έλειπε: ένα σοβαρό κράτος.

Ο αρχηγός του κράτους ήταν καθαρά πρωσικού τύπου, ο στρατός εκπαιδευόταν από Δυτικούς και χρησιμοποιούσε Ευρωπαϊκά όπλα, το 1869 δημιούργησαν ένα σύνταγμα παρόμοιο με της Πρωσίας, δημιουργήθηκε κεντρική τράπεζα και το νόμισμα βασίστηκε στον βρετανικό “κανόνα χρυσού”.

Η αλλαγή αυτή για έναν ψυχαναλυτή ονομάζεται ταύτιση με τον επιτιθέμενο:ένας αμυντικός μηχανισμός εκ μέρους του υποκειμένου, όταν αντιμετωπίζει έναν ανώτερο εχθρό και καταλήγει ότι το συμφέρον του είναι η ταύτιση με τον αντίπαλο. (Αναγνώστου & Βάμβαλης. 2004.σ.235)

Είναι ουσιαστικά μία εκδήλωση Δαρβινικής φυσικής επιλογής.

Άλλαξαν όλα εκτός από ένα βασικό χαρακτηριστικό των Ιαπώνων: ήταν ανέκαθεν πολεμικός λαός. Ως εκτούτου, το 1894 επιτέθηκαν κατά της Κίνας και την υποχρέωσαν να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κορέας. Όμως το 1904 ξέσπασε ο Ρωσοιαπωνικός πόλεμος για το Πόρτμουθ. Αμερικανοί και Άγγλοι χρηματοδότησαν τους Ιάπωνες, αλλά είναι δύσκολο να γίνει δεκτό ότι περίμεναν αυτή την εξέλιξη του πολέμου:στις 27 Μαϊου του 1905 ο Ιάπωνας Ναύαρχος Χεϊχατσίρο διέλυσε τα δύο τρίτα του Ρωσικού στόλου.

Λίγοι κατάλαβαν την σημασία της Ιαπωνικής νίκης.Ίσως τα σημαντικότερα λόγια να γράφτηκαν από τον Κουροπάτκιν:

“ Η μάχη μόλις τώρα αρχίζει. Αυτό που έγινε στην Μαντζουρία το 1904-5 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αψιμαχία προφυλακών…Μόνο η κοινή αναγνώριση του γεγονότος ότι η διατήρηση της ειρήνης στην Ασία είναι σημαντικό ζήτημα για ολόκήρη την Ευρώπη…μπορεί να κρατήσει σε απόσταση τον “κίτρινο κίνδυνο”  (Ferguson. 2007. I. σ166)

Οι Ρώσοι παρουσίαζαν κατά την διάρκεια του πολέμου τους Ιάπωνες, ως “κίτρινους” και φυλετικά κατώτερους. Τελικά κατάλαβαν ότι το να είσαι λευκός δεν σημαίνει αυτομάτως νίκη στον πόλεμο. Για την ακρίβεια, η Ιαπωνία πολέμησε πολύ πιο “Δυτικά” από την Ρωσία, γι’αυτό άλλωστε αποδείχθηκε νικητής.

Φυσικά, ακόμα και στον Β’ Π.Π. αποδείχθηκε ικανότατος αντίπαλος. Παρόλη την καταστροφή που σάρωσε την Αυτοκρατορική Ιαπωνία κατάφερε να ανακάμψει ταχύτατα: Κατά το Δ.Ν.Τ. αποτελεί την 3η χώρα παγκοσμίως σε ΑΕΠ (1) και κατά την Credit Suisse είναι η 4η παγκόσμια στρατιωτική δύναμη.

Εν κατακλείδι, έχει ανώτερη οικονομία και καλύτερο στρατό από όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη. Αντιθέτως, η Γερμανία βρίσκεται δεκατέσσερεις θέσεις πιο κάτω στον στρατιωτικό τομέα και μία στον οικονομικό.

Οι Ιάπωνες πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό: η πιθανότητα Ευρωπαϊκές χώρες να εκμεταλευτούν την Ιαπωνία έχει εκμηδενιστεί.Από την Δύση, μόνο οι Η.Π.Α. αποτελούν ανώτερη δύναμη.

Σε αντίθεση με την διχασμένη Ε.Ε., η Ιαπωνία συνεχίζει την ανάπτυξη και δεν διατρέχει κίνδυνο από τον ισλαμισμό.

ΙΝΔΙΑ

Η Ινδία είναι άλλη μία ιδιαίτερη περίπτωση.Χαρακτηρίζεται από την υπομονή που εκφράζεται στην κοσμολογία της: ο κόσμος αποτελείται από αμετάβλητους κύκλους και η καταστροφή των βασιλείων, όπως και του σύμπαντος, δημιουργεί την αντικατάσταση του παλαιού με το καινούργιο.

Ο Kissinger (2014. σ275) σχολιάζει:

“Η άφιξη κάθε καινούργιου κύματος εισβολέων (Των Περσών τον έκτο αιώνα π.χ., του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Ελλήνων της Βακτριανής τον τέταρτο αιώνα π.χ., των Αράβων τον όγδοο αιώνα, των Τούρκων και των Αφγανών τον ενδέκατο και το δωδέκατο αιώνα, των Μογγόλων το δέκατο τρίτο και το δέκατο τέταρτο, αλλά και το δέκατο έκτο αιώνα, των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών λίγο αργότερα) εντασσόταν σε αυτό το άχρονο πλαίσιο. 

Οι προσπάθειές τους μπορεί να δημιουργούσαν κάποια αναστάτωση, όμως ιδιωμένες μέσα από το πρίσμα του ατέρμονου φάνταζαν ασήμαντες.Την πραγματική φύση της ανθρώπινης εμπειρίας τη γνώριζαν μονάχα εκείνοι που υπέμεναν και υπερέβαιναν αυτές τις παροδικές αναταραχές.”

Κατά τον Sir John Strachey, Ινδία ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε ενωμένη με την Ευρωπαϊκή έννοια του όρου, δηλαδή όσον αφορά την γεωγραφία της, την πολιτική, την γλωσσική ή την θρησκευτική συνοχή. (ο.π. σ284) 

Συνήθως, η θεμελίωση της Αγγλικής επιρροής στην Ινδία, θεωρείται το έτος 1757  και η δράση του Robert Clive. Οι Άγγλοι συνέδεσαν τεράστιες περιοχές με σιδηρόδρομους, διέδωσαν τα αγγλικά ως κοινή γλώσσα, κατασκεύασαν πανεπιστήμια και αρκετοί Ινδοί είχαν το προνόμιο όχι απλά να σπουδάσουν τον Ευρωπαϊκό τρόπο σκέψεως, αλλά να υλοποιήσουν τις σπουδές τους στην ίδια την Ευρώπη.

Με την πάροδο του χρόνου, για πρώτη φορά, η Ινδία άρχισε να αποκτά συλλογική οντότητα και να θεωρείται ως ένα εννιαίο γεωγραφικό πλαίσιο που είναι υπό ξένη κατοχή. 

Αφού λοιπόν απέκτησε την ανεξαρτησία της, το κράτος έχει εξελιχθεί σημαντικά: σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ. έχει το 7ο ΑΕΠ παγκοσμίως και οι μοναδικές Ευρωπαϊκές χώρες που την περνάνε είναι η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία. (ο.π.) Έπειτα, κατά την Credit Suisse, αποτελεί την 5η στρατιωτική δύναμη και μάλιστα ξεπερνάει όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.  Το ΑΕΠ της αυξάνεται όσο σταδιακά οργανώνει τον τεράστιο πληθυσμό της, ενώ αντιθέτως, η Ευρώπη είναι υπό παρακμή.

Ήδη είναι μία δύναμη μεγαλύτερη των Ευρωπαϊκών κρατών και το μέλλον της φαίνεται υποσχόμενο: ο Τράμπ έχει δηλώσει πως επιθυμεί στρατιωτική και οικονομική συμμαχία με την Ινδία. (2) Είναι αυτονόητο πως αυτή η σχέση βασίζεται στην εχθρότητα κατά της Κίνας.

ΚΙΝΑ

Ο Κινεζικός πολιτισμός είναι τεράστιος και πανάρχαιος, κυριολεκτικά πάμπλουτος σε γραμματεία.Αυτός είναι και ο λόγος που οι Κινέζοι θεωρούν τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς ως βαρβάρους. (Durant, 1969. I. σ654) Η αναφορά αυτή δεν ήταν απλά θεωρητική αλλά η ορολογία χρησιμοποιούνταν στα επίσημα κρατικά έγγραφα μέχρι το 1860. (ο.π.) Επιπροσθέτως, η ονομασίες που δίνουν οι κάτοικοι στην χώρα τους εκφράζει αρκετά την Κινεζική κοσμοθεώρηση: 

Τιέν Χούα= Κάτω από τους ουρανούς.

Σίζ ΧάΪ=Μεταξύ των τεσσάρων θαλασσών.

Τσούνγκ Κουό=Το βασίλειο του Κέντρου. 

Τσούν Χουά Μίν Κουό=Το Λαϊκόν Κράτους του Ανθισμένου Κέντρου, είναι  το όνομα που έδωσε η επανάσταση. (ο.π. σ655)

Το ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Κίνας, είναι ότι από το 221 π.χ. μέχρι σήμερα, μπορεί να θεωρηθεί ως μία ενιαία πολιτική οντότητα. (Kissinger, 2014. σ302) Αν και οι πόλεμοι στην Κίνα ήταν αρκετοί, όπως στην Ευρώπη, η ριζική διαφορά ήταν ότι αφορούσαν περισσότερο την διεκδίκηση του Αυτοκρατορικού θρόνου και ως εκτούτου, έμοιαζαν κυρίως με εμφύλιους, παρά με εθνικούς πολέμους. (Kissinger. 1995. σ30)

Επιπλέον, οποιοσδήποτε βάρβαρος εισβολέας νικούσε στρατιωτικά την Κίνα, αποτελούσε μειοψηφία και μέσω μίας τακτικής “Κινεζοποιήσεως” λόγω της ανωτερότητας του κινεζικού πολιτισμού, αφανίζονταν ως απειλή. Ο Αυτοκράτωρ θεωρείτο ως ο άρχων του κόσμου και η διακρατική πολιτική της Κίνας, αναγνώριζε ως μόνη αρχή την υποτέλεια στο αυτοκρατορικό στέμμα. Η Διπλωματία με άλλα κράτη δεν ήταν ποτέ αμοιβαία. 

Ούτως ή άλλως “Υπουργείο Εξωτερικών” δημιουργήθηκε καθαρά από ανάγκη στα μέσα το 19ού αιώνα, διότι μέχρι τότε δεν υπήρχε κανένας που μπορούσε να απειλήσει την Κινεζική ηγεμονία.

Ο πρώτος Άγγλος πρέσβης στην Κίνα που επιθυμούσε να κλείσει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, αντιμετωπίστηκε ως βάρβαρος. Ο Κινέζος Αυτοκράτωρ του παρέδωσε μία επιστολή προς τον Άγγλο Βασιλέα που έγγραφε μεταξύ άλλων:

῾Καθώς εποπτεύω ολόκληρο τον κόσμο, δεν έχω παρά μονάχα έναν σκοπό: τη διατήρηση τέλειας διακυβέρνησης και την εκπλήρωση των καθηκόντων του κράτους…Τα αλλόκοτα και ακριβά αντικείμενά σας ποσώς με ενδιαφέρουν….Όπως μπορεί να διαπιστώσει και μόνος του ο πρέσβης σας, διαθέτουμε τα πάντα”.

(Kissinger, 2014. σ307-8)

Εν συνεχεία, γ Βρετανία επιχείρησε και μία δεύτερη προσέγγιση και ο Κινέζος Αυτοκράτωρ απέστειλε επιστολή στον Άγγλο αντιβασιλέα όπου του εξηγούσε καταρχήν, πως ήταν ο κυρίαρχος των Πάντων υπό τον Ουρανό όπως επίσης, ότι ήταν προς το συμφέρον της Αγγλίας να υπακούει στην Κίνα. (ο.π. 308-9)

Φυσικά, η υπεροψία της Κίνας ταπεινώθηκε στον πρώτο πόλεμο του Οπίου (1839-1842) όπου κατέληξε σε απόλυτη Βρετανική νίκη και στην επίσημη υποταγή της Κίνας με την συνθήκη του Νανκίνγκ, όπου οι Βρετανοί μάλιστα, πήραν υπό την εξουσία τους το Χονγκ-Κόνγκ.

Η ταπείνωση συνεχίστηκε και στον δεύτερο πόλεμο του Οπίου (1856-1860) όπου συμμετείχαν μάλιστα η Γαλλία αλλά και οι Η.Π.Α. 

Αναφέρθηκε και προηγουμένως η νίκη της Ιαπωνίας μετά την δυτικοποίηση της, κατά της Κίνας το 1894 όπου  την υποχρέωσαν να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κορέας.

Ο ξεφτιλισμός τώρα ήταν ακόμα βαρύτερος διότι μπορεί να αναγνώριζαν την πολεμική ανωτερότητα των δυτικών, αλλά δεν περίμεναν με τίποτα την τόσο ξαφνική Ιαπωνική ανωτερότητα που βασίστηκε στην δυτικοποίηση.

 Οι αντιδράσεις απέναντι στο αρχαίο και καθυστερημένο καθεστώς δεν άργησαν να έρθουν και η Κίνα προσπάθησε για να επιβιώσει, να δυτικοποιηθεί.

Παρόλα αυτά, αυτό που επικράτησε ήταν η κομμουνιστική επανάσταση του Μάο.Αξίζει να αναφερθεί ότι είναι υπεύθυνος για πολύ περισσότερους θανάτους από τον Χίτλερ, αλλά και από τον Στάλιν. (3)

Ο Μάο ανακύρηξε την νέα εξουσία με τα λόγια:

“Ο Κινεζικός λαός όρθωσε το ανάστημά του.” (ο.π. 313)

Πλέον είχε την θέση του Αυτοκράτορα και ήταν σε θέση να ξεριζώσει τα αρχαία έθιμα που τα θεώρησε υπεύθυνα για την κινεζική καθυστέρηση και υποταγή στην Δύση μέσω της “Πολιτιστικής Επαναστάσεως”.

Ανεξάρτητα από την καθυστέρηση που προκάλεσε το κομμουνιστικό καθεστώς, ο Μάο δυτικοποίησε πλήρως τον στρατό και φυσικά χρησιμοποίησε τον κομμουνισμό ως μία καλή δικαιολογία της δουλείας.

 Η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία αξία στην Κίνα και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα όταν, ο ίδιος ο Μάο, σε ομιλία του στην Μόσχα, είπε πως ακόμα και εάν γίνει πυρηνικός πόλεμος και πεθάνουν εκατομμύρια Κινέζοι, αυτό δεν θα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ούτε θα σταματήσει την επανάσταση. (ο.π. 315)

Εντούτοις, ο Κομμουνισμός εξελίχθηκε σε παγίδα από την μεριά της Ε.Σ.Σ.Δ. Αυτός είναι και ο λόγος που η Κίνα απομακρύνθηκε σταδιακά και έκλεισε συμφωνία με την Αμερική του Νίξον.

Μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ. επικράτησε η Αμερική σε παγκόσμιο επίπεδο.Πλέον δεν υπήρχε εχθρός ούτε φαινόταν κάποια δύναμη που θα μπορούσε να εμφανιστεί σύντομα. Για την ακρίβεια οι Αμερικανοί θεωρούσαν υποψήφια υπερδύναμη την Ιαπωνία: ο Brzezinski (1998) ήταν σχεδόν σίγουρος.

Όμως, ο ανταγωνισμός από την Κίνα ανέβηκε ραγδαία: αφού μετατράπηκε σε καπιταλιστική χώρα που απλώς διατηρεί την αυταπάτη του κομμουνισμού για να εκμεταλεύεται τα εργατικά χέρια, είναι πλέον η μοναδική δύναμη που απειλεί την οικονομία της Αμερικής. 

Σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ. είναι η δεύτερη χώρα σε παγκόσμιο ΑΕΠ και κατά την Credit Suisse η τρίτη σε στρατιωτική δύναμη. Όμως, σε πυρηνική κατάταξη είναι στην 5ή θέση. Πάντως, εάν αποφασίσουν να ανεβούν, θα μπορέσουν να το κάνουν εξίσου γρήγορα, όπως στους άλλους τομείς.

Ο αντικειμενικός σκοπός των Κινέζων και του Μάο έχει επιτευχθεί: καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να εκμεταλευτεί την Κίνα. Το να νικήσει σήμερα η Μεγάλη Βρετανία την Κίνα σε στρατιωτική σύγκρουση είναι κάτι το αδιανόητο, εκτός και αν χρησιμοποιήσει αρκετά πυρηνικά.

Η μόνη δυτική δύναμη που την ξεπερνάει είναι οι Η.Π.Α.

Εν κατακλείδι, ο θεσμός της Ε.Ε. δεν οδήγησε σε άνοδο της Ευρώπης ούτε απέναντι στην Αμερική, ούτε φυσικά στην Ασία. Αφού αναφέρθηκε συνοπτικά η ιστορική πορεία και σύγκριση, είναι κατάλληλη στιγμή να αναλυθεί το δεύτερο μέρος.

B)

Το μεγαλύτερο λάθος της Ευρώπης, είναι φυσικά ο Α’ Π.Π. Ο  Στρατάρχης von der Goltz τον ερμήνευσε πολύ σωστά, γράφοντας:

“Ο παρών πόλεμος είναι σαφέστατα μόνο η αρχή μιας μακράς ιστορικής εξέλιξης, στο τέλος της οποίας βρίσκεται η απώλεια της διεθνούς θέσης της Αγγλίας… [και] η επανάσταση των έγχρωμων μαζών εναντίον του αποικιακού ιμπεριαλισμού της Ευρώπης” (Ferguson. 2007. I. σ246)

Οι συνέπειες του Β’ Π.Π. είναι γνωστές και δεν χρειάζεται να αναφερθούν. Το ζητούμενο είναι ότι το 1945 η Ευρώπη πέθανε. Η Αμερική την κράτησε ζωντανή διότι την χρειαζόταν ως αντίβαρο κατά της Ε.Σ.Σ.Δ., που πλέον δεν υφίσταται. 

Έτσι λοιπόν, από ιστορική αναγκαιότητα Αμερικανοί και Άγγλοι, στρέφονται ξανά κατά των Γερμανών διότι αφανίστηκε ο κοινός εχθρός. 

Η Γαλλία φυσικά, σαν μικρότερη δύναμη, θα ακολουθήσει για άλλη μία φορά τον “Αγγλοσαξωνικό” παράγοντα κατά της Γερμανίας.

Όμως η αποτίναξη του δυτικού ζυγού από τις “έγχρωμες μάζες” όπως τις αποκάλεσε, οδήγησε στην ανωτερότητα της Ασίας έναντι της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, χωρίς την βοήθεια της Αμερικής η Ευρώπη δεν έχει καμία ελπίδα να επιβιώσει. Αντιθέτως, ο Τράμπ δεν έχει κανένα λόγο να στηρίζει μία ένωση που δημιουργήθηκε για να ανταγωνίζεται τις Η.Π.Α.

Η κατάσταση που πρέπει η Αμερική να προσαρμοστεί είναι η εξής: μπορεί “η Ευρώπη” να “είναι ο φυσικός σύμμαχος της Αμερικής” όπως αναφέρει ο Brzezinski (1998. III. σ107), όμως είναι υπό παρακμή. 

Η Ρωσία αποτελεί την δεύτερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου και αυτός είναι ο λόγος που ο Τράμπ, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, έχει φιλορωσική πολιτική.Συνεπώς η άποψη του Brzezinski πρέπει να συρικνωθεί και να αφαιρεθεί η Γερμανία από την έννοια του φυσικού συμμάχου. 

Σε αντίθεση με τις δυνάμεις της Ασίας που αναφέρθηκαν, η Ευρώπη έχει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που θα οδηγήσει σε ατελείωτα εσωτερικά προβλήματα. Είναι αυτονόητο, πως όταν τα εσωτερικά προβλήματα είναι ριζικά, είναι αδύνατον να υπάρξει σοβαρή εξωτερική πολιτική.

Βεβαίως, δημογραφικό πρόβλημα έχει και η Ρωσία, όμως δεν έχει ανεξέλεκτη παράνομη μετανάστευση. Ακριβώς γιαυτό το λόγο Αμερική, Βρετανία και Γαλλία θα ξανασυνεργαστούν κατά της Γερμανίας.

Οι στόχοι του Τραμπ φαίνονται να είναι οι εξής:

1)Καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας:

 Αφού η Ευρώπη δεν έχει στρατό και έχει τεράστιο πρόβλημα στο εσωτερικό της με το φαινόμενο αυτό, είναι δεδομένο ότι θα στραφεί προς την Ρωσία. Η προσέγγιση είναι βάσικη σύμφωνα με την εξέλιξη της ιστορίας. 

2)Οικονομικό πόλεμο κατά της Γερμανίας: 

Η Αμερική δεν θα θυσιάσει τον ρόλο του Δολαρίου έναντι του Ευρώ. Πράγματι, η Γερμανία μετά την ένωση της πήγε να ανταγωνιστεί την Αμερική μέσω του νομίσματος:στήριξε έμμεσα τον Σαντάμ Χουσεϊν όταν αποφάσισε να χρησιμοποιεί το Ευρώ έναντι του Δολαρίου στα πετρέλαια. Επιπροσθέτως, η Γερμανία (όπως και η Ιταλία) στήριξαν έμμεσα την απόφαση του Καντάφι να φύγει εντελώς από την επιρροή του Δολαρίου και να χρησιμοποιήσει το Ευρώ στην εκμετάλευση των πετρελαίων, με Κινεζική βοήθεια. Το αποτέλεσμα ήταν η εισβολή Αμερικής/ΝΑΤΟ, ο θάνατος του και η επικράτηση αναρχίας εδώ και 6 χρόνια, σε μία χώρα που συνορεύει με την Ελλάδα.

Αφού λοιπόν η Ε.Ε. μετατράπηκε σε μία Γερμανική ηγεμονία (αν και εικονική), η Αμερική πρέπει ή να την καταστρέψει ολοσχερώς, ή να την περιορίσει. Αυτός είναι και ο λόγος της τοποθετήσεως του Ted Malloch ως πρεσβευτή των Η.Π.Α. στην Ε.Ε. 

Πράγματι, από την στιγμή που οι Η.Π.Α. κατέστρεψαν την Ε.Σ.Σ.Δ. ενώ είχε αποτυχημένο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, δεν έπαψε ποτέ να είναι στρατιωτική υπερδύναμη. Σήμερα η Ε.Ε. όμως αποτελείται από ανίκανους γραφειοκράτες, δεν διαθέτει ισχύ και η εξωτερική της πολιτική έχει συρικνωθεί.

Είναι πολύ πιο εύκολο να διαλύσουν την Ε.Ε. απ’ότι την Ε.Σ.Σ.Δ.

3) Οικονομικό πόλεμο κατά της Κίνας:

Η επαναφορά της παραγωγής στην Αμερική, έναντι της πολιτικής να παράγουν οι εταιρείες σε άλλες χώρες με φθηνό εργατικό χέρι, είναι η σωστότερη προσέγγιση επιλύσεως του προβλήματος.Αφού πλέον έχουν κράτος, οι χώρες αυτές μετατρέπονται σταδιακά σε ανταγωνιστικές δυνάμεις.

Για να επιβιώσει σήμερα οποιοδήποτε κράτος, πρέπει να παράγει.Η εποχή της απλής εκμετάλευσης των άλλων, είναι παρελθόν. Ως πετυχημένος επιχειρηματίας, ο Τράμπ το αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τους σπουδαγμένους πολιτικούς που οδήγησαν στην πτώση της Αμερικανικής οικονομίας.

4)Προετοιμασία ένοπλης συγκρούσεως κατά της Κίνας:

Η φιλορωσική πολιτική, η στήριξη στην Ινδία όπως επίσης και η εμμονή του να ανεβάσει την ποιότητα του Αμερικανικού στρατού, αποκόπτωντας μέρος της χρηματοδοτήσεως που δίνουν οι Η.Π.Α. στο ΝΑΤΟ, αποσκοπεί καθαρά στην οργάνωση ένοπλης συγκρούσεως με τους Κινέζους. 

Στην περίπτωση δηλαδή που οι σχέσεις φτάσουν σε πόλεμο, οι Η.Π.Α. χρειάζονται τα κράτη αυτά που κινδυνεύουν άμμεσα από την Κινεζική εξάπλωση.

Εν κατακλείδι, η εποχή όπου οι Δυτικοί μπορούσαν να εκμεταλεύονται λαούς που δεν είχαν εξελιχθεί στρατιωτικά και τεχνολογικά, είναι παρελθόν. Αυτό που τους έλειπε ήταν μία κρατική οντότητα ευρωπαϊκού τύπου, που πλέον την απόκτησαν και την προσάρμοσαν στα μέτρα τους.

Σε αυτήν την άνοδο της Ασίας, η Δύση οφείλει να είναι ενωμένη, αλλά η Γερμανική πολιτική προκαλεί ακριβώς το αντίθετο και στρέφει τον “Αγγλοσαξωνικό” παράγοντα προς την Ρωσία, που την συμφέρει η παύση της Κινεζικής αναπτύξεως και η πάταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας.

Γι’αυτό λοιπόν, θα εφαρμοστεί ο εκτοπισμός της Γερμανίας, η σύσφιξη σχέσων με την Ρωσία και τα αγγλόφωνα κράτη, όπως επίσης, η διατήρηση του ελέγχου στο Αιγαίο αλλά και η αύξηση της οικονομίας των Η.Π.Α. μέσω της παραγωγής. 

Τελικά, δημιουργούνται δύο διαφορετικές ομάδες στην Ευρώπη όπως και πριν τους δύο παγκοσμίους πολέμους:το Αγγλόφωνο και Γαλλόφωνο στρατόπεδο έναντι της Γερμανίας.Οι αιτίες της συγκρούσεως είναι πρώτον, η γερμανική επιπολαιότητα που δεν έμαθε τίποτα από την ιστορία, αλλά και δεύτερον, του Αμερικανικού ρεαλισμού.

Εύκολα αποδεικνύεται η παραπάνω θέση με την αναστάτωση που προκάλεσαν οι θέσεις του Τράμπ για την Γερμανία και την Ε.Ε., ενώ με μία ψύχραιμη εξέταση της πορείας των γεγονότων, φαίνονται αναμενόμενες.

Παραπομπές:

Αναγνώστου, Α. Βάμβαλης, Γ. (2004). Τετράγλωσσο Λεξικό της Ψυχανάλυσης. Αθήνα. Επίκουρος.

Brzezinski, Z. (1998). Η Μεγάλη Σκακιέρα. Αθήνα. Λιβάνης.

Durant, W. (1969). Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού. Τ1. Αθήνα. Συροπούλοι

Fergusson, N. (2007) Ο Πόλεμος στον Κόσμο. Τ1. Αθήνα. Ιωλκός

Kissinger, H. (2014). Παγκόσμια Τάξη. Αθήνα. Λιβάνης.

Kissinger, H. (1995). Διπλωματία. Αθήνα. Λιβάνης.

Σύνδεσμοι:

(1)

http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2016/02/weodata/weorept.aspx?pr.x=56&pr.y=8&sy=2016&ey=2016&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=.&br=1&c=001%2C998&s=NGDPD&grp=1&a=1

(2)

http://www.cnbc.com/2017/01/27/donald-trump-wants-india-as-ally-to-counterbalance-china.html

(3)

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/news/maos-great-leap-forward-killed-45-million-in-four-years-2081630.html